Είναι που τα χρόνια περνάνε, κι εγώ δεν θέλω να σας χάσω

Γράφει η Κρυσταλλένια Γαβριηλίδου

Είναι που τα γενέθλιά σας με μελαγχολούν κι οι ευχές τους το ίδιο.
Είναι γιατί δε θέλω να μεγαλώνετε.
Είναι που με το χρόνο θυμώνω γιατί τις μνήμες ξεμακραίνει.
Είναι που σας χρειάζομαι ακόμα και σας έχω ανάγκη για πολλά χρόνια ακόμα στο πλάι μου.

Να μεγαλώνουμε μαζί.
Παιδί πλάι σε παιδί.

Είναι που με τα χρόνια, να γινόμαστε ξένοι φαίνεται, γιατί οι ρυθμοί της ζωής έχουν τα δικά τους μονοπάτια.
Μα τότε είναι η στιγμή που οι δεσμοί γίνονται πιο ισχυροί και ξεκαθαρίζει ποιος θα ’ναι εκεί για πάντα.

Κι είναι αυτή η λεπτή γραμμή, που γίνεται θηλιά και πνίγει, όταν συμβαίνει το παραμικρό.
Και απομακρύνομαι συνειδητά, για να μην είναι αισθητά όσα μου προκαλεί η απόσταση, κάθε που μεγαλώνει.

Είναι που τρομάζω στη σκέψη πως φεύγετε και μένω μόνη.
Όχι εγωιστικά, μα πέρα από το αίμα που φυσάει μοναξιά και το έμαθα τώρα πια.

Είναι γιατί δε θέλω να μεγαλώνετε.
Με το χρόνο θυμώνω που τις μνήμες ξεμακραίνει.
Μη μου αφήνετε το χέρι!

Χρόνε, πάγωσε!
Αντίστροφα μη μετράς
Τους έχω ανάγκη ακόμη
Μη μου αφήνεις το τιμόνι

Και τώρα που το συλλογίζομαι, ανάγκη πάντα θα τους έχω.
Στον καθρέφτη θα τους βλέπω, κάθε φορά που με κοιτώ

Χρόνε, πάρε από μένα χρόνια και δώσ’ τα τους

Να μετρούν διπλά
Να μεγαλώνουμε και να φύγουμε μαζί
Είστε πάντα εδώ για μένα και θα ’μαι για σας.
Μα ο καθένας με τον τρόπο του, μην το ξεχνάτε.

Σας αγαπώ.