Γράφει η Blonde Commando
Πάλι βρήκες αφορμή να μου μιλήσεις τόσον καιρό μετά. Αμήχανος και φοβισμένος, όπως κάθε φορά που προσπαθούσες να μου κάνεις ένα κομπλιμέντο ή να δείξεις ευάλωτος. Νόμιζες πως ήμουν μια πορσελάνινη κούκλα που θα έσπαγε όταν την έριξες συνειδητά στο πάτωμα.
Μου έλεγες ότι νιαουρίζω κι ότι είμαι αδύναμη, μα ξύπνησες εκείνο το πρωί για να διαπιστώσεις ότι είχες δίκιο που υποψιαζόσουν πως είμαι αγρίμι με παρουσιαστικό καμουφλάζ. «Τι παιδί είσαι εσύ» αναφωνούσες με το ίδιο ερωτηματικό κάθε φορά. Κάθε φορά γυρνούσες σα να σε τραβούσε ένας μαγνήτης που δεν μπορούσες να ελέγξεις. Κάθε φορά μου έλεγες ότι με ελκύει η καταστροφή κι ότι όπως έλεγε και ο Ουγκό παίζω με την ομορφιά μου σα να είναι μαχαίρι και στο τέλος πληγώνομαι.
Ή μήπως δεν ήταν έτσι; Δεν ήμουν εγώ η οχυρωμένη στην ασφάλεια και στο βόλεμά της. Δεν ήμουν εγώ εκείνη που φοβάται την αλήθεια, τη ζωή και τους ανθρώπους. Αυτός ήσουν εσύ. Έκανες πάντα αυτό που πρέπει. Έκανα πάντα αυτό που ήθελα.
Χρόνια με παρακολουθείς να ανοίγω τα φτερά μου και να ταξιδεύω. Χρόνια προσπαθείς να ρίξεις το τείχος για να το ισοπεδώσεις και να επιβεβαιωθείς. Δεν αντέχεις τη σιωπή μου που σου μιλά και σου φωνάζει «φύγε». Δεν αντέχεις ότι εσύ ο ήρωας που σώζει το κορίτσι από τους δράκους και τις φωτιές, τώρα είσαι ένας αυλικός που περνάει απαρατήρητος στο περιθώριο.
Ξέρω πότε θα μου γράψεις πριν ακόμη το κάνεις. Ξέρω ότι κοιτάς εκείνες τις φωτογραφίες που χαμογελάω, τα χιλιάδες μηνύματα που κράτησες κι ότι ψάχνεις μία γέφυρα να γυρίσεις θριαμβευτής. Μα, έχεις ολοκληρώσει την αποστολή σου.
Ήλθες στη ζωή μου για να σε λατρέψω χωρίς να περιμένω τίποτα από εσένα. Για να δοκιμάσω τις αντοχές μου και τη δύναμή μου να σου δώσω χωρίς να περιμένω ανταλλάγματα. Κι όταν το κατάφερα, έφυγα. Κι εσύ δεν πίστεψες ποτέ ότι θα μπορούσα να απεξαρτηθώ από εσένα γιατί ποτέ δεν κατάλαβες ότι τα αγρίμια δεν εθίζονται. Πάντα γυρίζουν ελεύθερα στο δάσος.
Ρωτάς τι κάνω. Προχωράω, παλεύω, κατακτώ τα όνειρά μου. Ζω τις στιγμές. Παθιάζομαι με τους ανθρώπους. Επιδιώκω την ομορφιά. Και δεν φεύγω μακριά από την αλήθεια κι ας πονάει. Την κοιτάζω κατάματα γιατί η αλήθεια είναι ζωή. Έχει ανθρώπους που έκαναν λάθη όπως εσύ. Έχει έρωτες που τελειώνουν. Έχει πόνο και θάνατο. Έχει ήττες, αποτυχίες, μικρές και μεγάλες καταστροφές. Αλλά έχει και αυτήν την ξεχωριστή ένταση κάθε φορά που συμβαίνει κάτι πρωτόγνωρο.
Όπως ένα φιλί που σταματάει το χρόνο ή ένα βλέμμα που σε φυλακίζει. Ή εκείνο το χαμόγελό του που με αφοπλίζει. Χαμογελάει πιο αληθινά από εσένα, σχεδόν παιδικά. Καθετί που κάνει είναι ξεχωριστό. Χάνομαι στη φωνή του σα να είναι ανεξερεύνητος βυθός. Θα μπορούσα να φοβάμαι την άβυσσο που μπορεί να κρύβει ένα μυαλό. Όμως ήξερα πάντα να στέκομαι στο μάτι του κυκλώνα, εκεί που η δημιουργία συναντιέται με την καταστροφή, ο έρωτας με την ανασφάλεια και εγώ η ίδια με την πτώση και τη δύναμή μου συγχρόνως.
«Βρες αυτό που αγαπάς και άφησέ το να σε καταστρέψει» έλεγε πάντα αυτή η φωνή. Αλλά ποτέ δεν με κατέστρεψε η διάθεσή μου να αφεθώ. Δεν σου το είπα ποτέ. Φοβάμαι να μην αισθάνομαι τίποτα περισσότερο από τον πόνο. Παίρνω τα πάθη μου αγκαλιά για να νικήσω την ανυπαρξία. Και ξέρεις…χάνει μονίμως στην αναμέτρηση.