Γράφει ο Y Factor
Οι άνθρωποι λένε ότι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο είναι να λες πάντα την αλήθεια και απεχθάνονται το ψέμα. Να ξέρεις την αλήθεια και να την λες. Κανείς δεν σκέφτεται όμως ότι μερικές φορές δεν μπορούν να την αντέξουν. Ο καθένας πρέπει κάποια στιγμή στη ζωή του να αποφασίσει πόση αλήθεια μπορεί να αντέξει. Στην πραγματικότητα ελπίζουν, ελπίζουν ότι η αλήθεια είναι η πράγματι αυτή που θέλουν να είναι. Αυτή η ελπίδα είναι το μεγαλύτερο και το πιο επικίνδυνο ψέμα.
Η ελπίδα ότι θα έρθει κάποια στιγμή η μέρα που δε θα χρειαστεί ούτε να προγραμματίσουμε ούτε να ανησυχήσουμε για τη ζωή μας. Ό,τι θα έρθει αυτός ο άνθρωπος που θα μας κάνει να νιώθουμε ότι τίποτα δε μπορεί να μας αγγίξει επειδή θα είναι αυτός εκεί. Είναι η δύναμη που μας παρακινεί να συνεχίσουμε. Μεγαλώσαμε και μάθαμε ότι κάποιες ερωτήσεις δεν έχουν απάντηση. Ακόμα κι έτσι όμως, συνεχίζουμε να ρωτάμε.
Αυτό ίσως είναι και η μεγαλύτερη παγίδα. Ελπίζουμε και δεν πιστεύουμε ότι κάτι μπορεί να συμβεί μέχρι να έχει συμβεί ήδη και ερχόμαστε αντιμέτωποι με το τέλος. Δεν είναι ανωριμότητα ή αδυναμία. Είναι η ανθρώπινη φύση. Μπορούμε να πάμε κόντρα όσο θέλουμε αλλά δε μπορούμε να την αρνηθούμε.
Όσο και να ωριμάσουμε, όσο και να μεγαλώσουμε, όσες εμπειρίες και αν αποκτήσουμε, πάντα έρχονται οι στιγμές που νοσταλγούμε εκείνες τις εποχές που το μόνο που μας απασχολούσε ήταν τί ώρα θα βγούμε για παιχνίδι και τί θα έχει για φαγητό. Τότε που κάποιοι άλλοι ήταν υπεύθυνοι για τα προβλήματα της ζωής. Τότε που δε χρειαζόταν να βρούμε εμείς τις απαντήσεις. Έρχονται όμως στιγμές που αυτό που χρειαζόμαστε είναι να αφεθούμε σε κάποιον άλλο με απόλυτη εμπιστοσύνη. Ίσως αυτό να είναι το μεγαλύτερο κόστος της ωριμότητας. Ό,τι πλέον δε μπορούμε.
Όταν είμαστε μικροί, θέλουμε να νιώθουμε και να δείχνουμε ότι ξέρουμε τα πάντα. Στη συνέχεια έρχεται η ζωή και μας δείχνει ότι όχι μόνο δεν ξέρουμε τα πάντα αλλά έρχονται περιπτώσεις που θα ευχόμασταν να ξέρουμε λιγότερα. Οι άνθρωποι ψάχνουν συνεχώς για το νόημα. Με διαφορετικό τρόπο ο καθένας αλλά σε τελική ανάλυση κολυμπάμε όλοι στις ίδιες θάλασσες. Η απογοήτευση έρχεται όταν δε το βρίσκουμε και πρέπει να αφήσουμε άλλη μια φορά τη στεριά που για άλλη μια φορά νομίζαμε ότι είναι η Εδέμ. Το πιο δύσκολο μάθημα που παίρνουμε από τη ζωή είναι να λέμε «αντίο». Σε οτιδήποτε φεύγει ή διώχνουμε εμείς οι ίδιοι. Τον τρόπο να αφήσουμε κάτι πίσω και να απαγκιστρωθούμε από το γνώριμο και τη συνήθεια.
Πόσες φορές να κάνεις επανεκκίνηση στη ζωή σου όμως; Πόσα κομμάτια να αφήσεις πίσω και να πεις «Είμαι καλά»; Πόσο «καλά» μπορείς να είσαι μετά από κάθε φορά; Πότε αδειάζει το βαρέλι; Όλοι οι άνθρωποι είναι περήφανοι από τις εμπειρίες τους. Από αυτά που πέρασαν και έφτιαξαν το μέταλλό τους, το χαρακτήρα τους. Πάντα όμως θα ψάχνουν την «Εδέμ» τους. Δεν ψάχνουμε τον άνθρωπο που θα μας κάνει πιο δυνατούς.
Ψάχνουμε αυτόν που θα μπορούμε άφοβα να δείξουμε τις αδυναμίες μας.
Καλό ταξίδι.
Join the discussion