Η διαφορά μας είναι πως εγώ, δεν φόρεσα ποτέ μάσκα.

Γράφει η Ειρήνη Τσικρίνα

Μην προσπαθήσεις να με εξηγήσεις. Δεν θα τα καταφέρεις. Ούτε φυσικά και θα σου ζητήσω, ή και απαιτήσω από εσένα να με καταλάβεις. Κάτι τέτοιο θα θεωρούνταν χάσιμο χρόνου οπότε ποιος και ο λόγος;

Όμως παράλληλα, πώς να με καταλάβεις κιόλας;

Είμαι τόσο διαφορετική από εσένα και από αυτά που έχεις συνηθίσει, που αν προσπαθήσεις να με εξηγήσεις στο κεφαλάκι σου, αφενός θα αποτύχεις και αφετέρου θα με κάνεις να νιώσω άβολα με όλες αυτές τις ερωτήσεις που τυχόν θα σου προκύψουν, στις οποίες βέβαια απάντηση δεν έχω ούτε εγώ η ίδια.

Ξέρεις είναι πολύ σκληρό και πολύ βαρύ το τίμημα του να νιώθεις συνεχώς σαν ένα ψάρι μέσα στη γυάλα. Το στόμα σου ανοίγει, πας να μιλήσεις, κάτι να πεις, τα χείλη σου σχηματίζουν μια κραυγή, μια λέξη, κι όμως… Μπουρμπουλήθρες. Πνίγεσαι και μετά; Σιωπή. Και θα μου πεις γιατί να επιλέξω την σιωπή; Και θα σου απαντήσω. Επειδή αυτή με καταλαβαίνει, ενώ εσύ;

Εγώ άλλωστε, γνωρίζω τι είμαι. Είμαι μια σειρά από μικρές νίκες και μεγάλες ήττες και νιώθω έκπληκτη, περισσότερο από τον οποιοδήποτε που έχω καταφέρει να φτάσω ως εδώ. Το «ως εδώ» μου όμως, είναι μια ιστορία τεραστίων διαστάσεων που δε νομίζω να μπορέσεις ποτέ να αντιληφθείς πλήρως, ούτε καν σφαιρικά. Ίσως φταίνε και τα διαφορετικά βιώματα που έχει ο καθένας μας, δεν σε κατηγορώ.

Λένε πως, αυτοί που γελάνε δυνατά, είναι και αυτοί που πονάνε περισσότερο. Το είχα διαβάσει κάπου αυτό και νιώθω μια ταύτιση. Νιώθω ότι, μιλάει μέσα μου. Κάποια χαμόγελα ξέρεις, είναι μια μάσκα. Ένα προσωπείο που επιλέγει να «φορέσει» το άτομο, προκειμένου να αποκρύψει αυτό που πραγματικά νιώθει. Σου έχει συμβεί ποτέ; Έχεις άραγε νιώσει ποτέ έτσι; Εγώ αμέτρητες φορές.

Αμέτρητες φορές όλα μέσα μου ουρλιάζουν, όμως εγώ γελάω. Γελάω και ας έχω ανάγκη να λυτρωθώ από τα δάκρυα που θέλουν να με πνίξουν. Γελάω και ας με προδίδει η μυρωδιά της φωτιάς. Και ας με τυλίγουν οι αλυσίδες της θλίψης. Γελάω με τις μικρές μαχαιριές χαράς.

Μη μου μιλάς για δύναμη λοιπόν. Τη δύναμη την έχω και ας νομίζεις το αντίθετο. Βλέπεις δύναμη δεν είναι μονάχα το κουράγιο να τα πηγαίνεις μια χαρά. Κατέβα από το ροζ συννεφάκι και έλα πίσω στην πραγματικότητα. Δύναμη είναι να έχεις το κουράγιο, ενώ όλα γύρω σου και μέσα σου ρημάζονται και σου ορμάνε, ενώ νιώθεις ισοπεδωμένος, λυγισμένος, κομματιασμένος με ότι σου συμβαίνει, να χαμογελάς. Να χαρίζεις το χαμόγελό σου στα άτομα που σε νοιάζονται και αποτελούν κομμάτι της καθημερινότητάς σου, ώστε να μη καταλάβουν, να μη στεναχωρηθούν, να μην υποψιαστούν τίποτα. Αυτό είναι δύναμη. Να παλεύεις με το μέσα σου, αλλά να μην αφήνεις περιθώριο να εμφανιστεί τίποτα στην επιφάνεια.

Μερικές φορές έχω την αίσθηση πως δεν ανήκω εδώ. Πως ίσως έχω έρθει από κάπου αλλού. Από κάπου μακριά όπου οι άνθρωποι λένε ακριβώς αυτό που σκέφτονται. Αυτό, που τους φοβίζει. Αυτό, που τους κρατάει δέσμιους στον εσωτερικό τους κόσμο. Και πως όλα αυτά αποτελούν κάτι το θετικό.

Στο δικό μου κόσμο μακριά, στον κόσμο αυτόν που περιγράφω, κανένας δεν θα είχε πρόβλημα να μας βλέπει να περπατάμε αγκαλιά. Να γελάμε δυνατά και να χαλάμε την κοινωνική ησυχία. Να μη φοράμε μάσκες, αλλά να δείχνουμε ακριβώς αυτό που αισθανόμαστε, με την ένταση που του αρμόζει.

Σε αυτόν τον κόσμο, δεν θα προσπαθούσες να με καταλάβεις. Δε θα συζητούσαμε, μονάχα θα κοιταζόμασταν και τα μάτια μας θα τα έλεγαν όλα. Όλα θα υπήρχαν τυπωμένα εκεί. Με ένα βλέμμα, θα ήξερες ότι κάτι πάει στραβά και θα μου έδινες το φάρμακό μου. Την αγκαλιά σου. Τίποτα άλλο δεν θα είχε σημασία για εμένα, περισσότερο από εσένα.

Εκεί θα μπορούσα να σε κρατάω διαρκώς από το χέρι. Το κινητό μου θα ήταν στη τσάντα, ο κόσμος στη θέση του και εσύ ασφαλής. Μαζί μου. Θα ήσουν ο εαυτός σου, όποιος και αν είναι αυτός.

Αυτός ο κόσμος όμως εξαφανίζεται τη στιγμή που θα ανοίξω τα μάτια μου. Και αυτό με θλίβει. Και έχω πάλι εσένα, που δεν με καταλαβαίνεις και ρωτάς. Ρωτάς τι έχω. Να σου πω τί;  Ή πιο σωστά, να αρχίσω με τί; Και έπειτα το πιο εύστοχο ερώτημα από όλα. Αν με καταλάβεις, θα μπορέσεις να με σώσεις; Αμφιβάλλω.

Συνεπώς, δεν πειράζει που δεν με καταλαβαίνεις. Ίσως έρθει και αυτή η στιγμή, ίσως και όχι. Δε θα σου κρύψω πόσο ανάγκη το έχω, αλλά πλέον δεν περιμένω να με σώσει κανείς εκτός από τον εαυτό μου και μου αξίζει να σωθώ. Ξέρω πως, είναι ένας πόλεμος που δεν κερδίζεται εύκολα, αλλά αν αξίζει να κερδίσω κάτι, τότε είναι ακριβώς αυτό.