Κανείς δεν έμεινε αλώβητος μπροστά στον πόνο της απώλειας.
Γράφει η Βάλια Κ.
Απώλεια συναισθηματική, ψυχική, σωματική.
Μεγάλο το κενό της λέξης που αφήνει και ο φόβος στο άκουσμα της. Υπάρχει όμως και ο καθένας μας την έχει γνωρίσει. Έχει αφήσει τα σημάδια της, ανεξίτηλα μέσα στον χρόνο. Σαν απειλή που κυκλοφορεί εκεί έξω χωρίς να έχει συγκεκριμένα γούστα για να επιλέξει το επόμενο θύμα της. Πολλά τα πρόσωπα της αλλά η ουσία της παραμένει πάντα η ίδια.
Αφήνει πίσω της κόσμο μισό. Να χάνεται μέσα σε ένα γιατί. Να θρηνεί, να θυμώνει ακόμη και να αισθάνεται τύψεις. Ένα βάρος που θα το κουβαλάει μαζί του μέχρι να το αποδεχτεί και να συνεχίσει αλλά όμως σε κάθε ανάσα που θα παίρνει θα εύχεται να ήταν ένα όνειρο που σε λίγο θα ξυπνήσει και θα είναι όλα διαφορετικά.
Είναι σαν την Λερναία Ύδρα που ενώ ξέρεις ότι είναι ένα τέρας έχεις να κάνεις με κάθε κεφάλι ξεχωριστά. Χάνεις ένας άνθρωπο δικό σου από μια ασθένεια ή από κάτι απρόσμενο. Χάνεις μια σχέση που έχεις στηρίξει τα όνειρα σου. Μια δουλειά που οι στόχοι σου πλέον βρίσκονται στον αέρα. ‘Ένα κόσμημα ανεκτίμητης αξίας αφού πήγαινε από γενιά σε γενιά μέχρι να καταλήξει στα χέρια σου. Μια φιλία που σε συνόδευε από τα παιδικά σου χρόνια. Ένα μωρό που δε πρόλαβες να κρατήσεις στην αγκαλιά σου. Χάνεις την υγεία σου που θεωρούσες δεδομένη και τώρα ξαφνικά παλεύεις για αυτό το πολύτιμο αγαθό.
Πολλές οι μορφές της το αποτέλεσμα όμως ίδιο αφού ο καθένας από εμάς αντιμετωπίζει τις καταστάσεις διαφορετικά αλλά με ένα κοινό αποτέλεσμα τον πόνο.
Πολλά και τα στάδια μέχρι να την ξεπεράσεις θεωρητικά γιατί πρακτικά στο πίσω μέρος του μυαλού θα εξακολουθεί να υπάρχει και να επανέρχεται ακάλεστη.
Άρνηση, θυμός, παζάρεμα, μελαγχολία και στο τέλος αποδοχή!
Μια αποδοχή που φαινομενικά μοιάζει να νικηθήκαμε αλλά εμείς νικήσαμε γιατί είναι το βήμα για να προχωρήσουμε παρακάτω.
Κανείς μας τελικά δεν είναι έτοιμος για μια απώλεια ακόμη και ο πιο δυνατός έχει λυγίσει μπροστά της. Δάκρυα που έχουν στερέψει, λόγια που κρύβουν στεναχώρια και απόγνωση. Στη μέση ο άνθρωπος να παλεύει με μόνο εφόδιο το κουράγιο που του έχει απομείνει προσπαθώντας να κάνει την υπέρβαση του ίδιου του εαυτού του ώστε να το ξεπεράσει και αυτό. Λένε ότι τίποτα δεν ξεχνιέται μα όμως ξεπερνιέται, οξύμωρο αλλά αληθινό αφού ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός!