Εκείνοι που αγαπήθηκαν πολύ, είναι καταδικασμένοι να συναντιούνται ξανά και ξανά

Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου

Μη με ρωτάς γιατί ακόμα ελπίζω.
Μην απορείς, που αρνούμαι να δεχτώ ότι εμείς οι δύο τελειώσαμε.
Δεν είναι πείσμα, ούτε εγωισμός, μάτια μου.
Είναι πίστη,κι όπως μου έλεγες κι εσύ, η πίστη είναι επιλογή.
Επιλέγω, λοιπόν, να πιστεύω στην αλήθεια των στιγμών μας, στον έρωτα, που έβλεπα στα μάτια μας.
Στα χέρια μας, που έτρεμαν. Στη φωνή μας, που λύγιζε.
Στην καρδιά μας, που χτυπούσε πιο δυνατά, όταν αγκαλιαζόμασταν.
Στο χαμόγελό μας – εκείνο του ενός χιλιοστού – μετά από κάθε μας φιλί.
Επιλέγω να πιστεύω σε ‘σένα. Να πιστεύω σ’ εμάς!
Κανένας ρεαλισμός και κανένας θυμός, δεν είναι τόσο ισχυροί, ώστε να γκρεμίσουν αυτό που εμείς έχουμε χτίσει. Καμία σιωπή δεν είναι ικανή, ώστε να ξεχάσουμε τον ήχο του έρωτά μας.
Ακόμη κι ο χρόνος, που κυλά χωρίς εμάς τους δυο μαζί, είναι σύμμαχός μας.
Κάθε μέρα, μας αποδεικνύει, πως όπου κι αν ξυπνάει το κορμί μας, το μυαλό μας βρίσκεται αλλού.
Όποιο στόμα κι αν φιλούν τα χείλη μας, η ψυχή μας ανήκει αλλού.
Ανήκει στο “μαζί μας”.
Σ’ όποια αγκαλιά κι αν μπούμε, μοιάζει ξένη, γιατί σε καμιά άλλη δε μπορούμε να “κουμπώσουμε”.
Γιατί κανείς δεν είναι εσύ και καμιά δεν είναι εγώ. Δεν ξέρω πότε, δεν ξέρω πώς… όμως κάποια μέρα θα ξαναβρεθούμε.
Και τότε, όλες οι μέρες και όλες οι νύχτες, θα είναι δικές μας. Κάποια μέρα θα ξαναβρεθούμε, και δε θα χρειαστεί να εξηγήσουμε τίποτα. Θα κοιταχτούμε στα μάτια και θα ξέρουμε. Τόσο απλά, τόσο μαγικά, τόσο εμείς…

Υ. Γ. Εις το επανιδείν, αγόρι μου όμορφο.