Γράφει η Αγάπη Μποστανίτη
Δεν υπήρξα ποτέ καλή στο να οργανώσω το χρόνο μου, να οργανώσω τα χρήματα του μήνα να διαχειριστώ τα συναισθήματά μου, ειδικά το τελευταίο ως εκ θαύματος εκφράζονται κάποιες φορές.
Συνεχώς μονοπωλεί τη σκέψη μας η ιδέα πως αν γνωρίζαμε το μέλλον, πως αν μας έλεγε κάποιος τι τροπή θα πάρουν κάποιες καταστάσεις ίσως και να πράτταμε διαφορετικά. Όμως μεγαλύτερη αγωνία μας προκαλείται όταν το σχέδιο πτήσης μας είναι γνωστό και ξέρουμε πως δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.
Ας μην αναφερθώ σε καριέρα ας πορευθώ προς κάτι με πιο άγνωστα και γνωστά ταυτόχρονα νερά.
Όταν είσαι μακριά από το ταίρι σου καιρό, Πως αντιδράς; Τι σκέφτεσαι; Πώς νιώθεις;
Τον χώνεις μέσα στην αγκαλιά σου και τον σφίγγεις μέχρι να γίνει μπλε και να πει « μωρό μου, γκουχου – δεν αναπνέω» , ανοίγεις τα ρουθούνια σου συνδεμένα με ένα σκληρό δίσκο για να αποθηκευτεί σίγουρα η μυρωδιά του για τις στιγμές που σου λείπει ή παίρνεις μια ηλεκτρική σκούπα και σα την μάγισσα φουφήχτρα τον ρουφάς στη σκούπα και τον παίρνεις μαζί σου;
Έλα όμως που οι άνθρωποι δεν είναι φασόλια να τα κρατήσεις στη ντουλάπα αποθήκευσης για την περίπτωση που χρειαστείς αποθέματα. Ποτέ δεν θα είναι αρκετά τα λεπτά του αποχαιρετισμού και ποτέ μια αγκαλιά δεν μπορεί να αντικαταστήσει το αντίστοιχο πληθυντικό της, τις πολλές αγκαλιές.
Πρέπει να σου πω κάτι πολύ σημαντικό τελικά. Σε θέλω εδώ γιατί δε ξέρω να ενεργοποιώ σωστά τη φωνή στο HDMI όταν θέλω να δω ταινία και θέλω να το κάνεις εσύ και μετά να με πειράζεις που τελικά σε χρειάζομαι έπειτα να παραγγέλνουμε και να σου γκρινιάζω που θα φάμε από έξω.
Φυσικά και δε θα μάθω να τα κάνω μόνη μου, εννοείται πως δε θέλω να κάνω πράγματα που κάνουμε μαζί μόνη. Αυτά είναι τα δικά μας, είναι οι δικέ μας ώρες και δε θέλω να τα κάνουμε ξεχωριστά.
Εννοείται πως δε θα συνεχίσω να βλέπω Lucifer μόνη μου, τους επόμενους κύκλους, γιατί είναι η σειρά που παρακολουθούμε μαζί και πρέπει να τη παρακολουθήσουμε όλη μαζί, να με τυλίγεις με τα χέρια σου να ακουμπάω τα πάγο- πατουσάκια μου στα δικά σου και τελικά στο τέλος του επεισοδίου να με παίρνει ο ύπνος.
Άκου δεν είναι που με πειράζει να μου επαναλαμβάνεις πως είμαι ικανότατη και δυνατή. Θέλω να είσαι εδώ να σε κοιτάω, να σε αγγίζω και να αντλώ την έμπνευση και την δύναμη σε πραγματικό χρόνο από εσένα. Ξέρω πως μπορώ και από μόνη μου αλλά όταν εσύ είσαι εδώ ε πώς να το κάνουμε είναι διαφορετικά.
Προφανώς και όταν θα χρειαστεί να είμαστε για λίγο μακριά δε θα θέλω απλά να σου λέω πως θα είναι τα πράγματα εκεί που θα είμαι και πόσο αλλιώτικα από τα συνηθισμένα μας. Πόσο διαφορετική η καθημερινότητα και η διασκέδαση. Θέλω να διασκεδάσουμε μαζί κι ας μην έχει τίποτα εκεί που θα είμαστε, θα παίξουμε ένα τάβλι θα μετράω λάθος και θα τρελαθούμε να γελάμε γατί μαζί ξέρουμε να διασκεδάζουμε παντού.
Να ανάβω τα κεράκια στο σπίτι και να μην γυρνάει στο μυαλό μου η σκέψη πόσο όμορφα και ρομαντικά θα ήταν να κάναμε έρωτα τώρα, θέλω να είσαι εδώ και να μου λες «πάλι εγώ θα τα σβήσω όταν θα κοιμηθείς;»
Σε θέλω εδώ τις στιγμές που νιώθω πιο μόνη από ποτέ, που δε με αγαπάω ούτε εγώ. Τις στιγμές εκείνες όλα μου φτάνουν και που ο πεσιμισμός πρωταγωνιστεί και στη μάχη της καλής ψυχολογίας τελικά πάει να βγει νικητής. Που κανείς δε θα καταλάβει πάρα μόνο εσύ και όταν με πιάνουν τα διαολιά μου και σε κατηγορώ πως δεν ξες πως είναι στη δική μου θέση τελικά εσύ απλά βοηθάς υπομονετικά με τον τρόπο σου.
Σε θέλω εδώ, δε θέλω το ακουστικό στο αυτί μου και τη φωνή σου, όσο μαγική είναι κι αν είναι να με ησυχάζει.
Ξέρω πως υπάρχουν δουλειές και υποχρεώσεις και πράγματα που πρέπει να γίνουν αλλά εμένα σαν ταυρομαχία μου φαίνεται με το χρόνο που θα θέλω να περάσει και να μας φέρει μαζί.
Απλά μετά από μια κουραστική μέρα θέλω να με τυλίγεις αγκαλιά να κάνω μπουνίτσες τα χέρια σαν μωρό και να κοιμάμαι γιατί μόνο έτσι θα ξεκουραστώ.
Ναι φυσικά και ξέρω πως το ταπεραμέντο μου είναι αρκετό για να είμαι δυνατή και ανεξάρτητη.
Αλλά να μοιράζομαι στα δυο, τ’ άστρα το χρώμα το λεπτό, ότι κι αν γίνει καρδιά μου ,εσύ να είσαι εδώ. Που λέει και η αγαπημένη Γαλάνη.