Υπάρχουν άνθρωποι που λες, που είναι κύκλοι.
Καμπύλη ολόκληρη η ζωή τους.
Κι εκεί που λες τελείωσαν και πάνε γι’άλλα, τους βλέπεις να γυρνούν ξανά και ξανά γύρω από τον εαυτό τους.
Εγώ δεν τους μπορώ τους κύκλους, με ζαλίζουν, ενίοτε μου προκαλούν και ναυτία.
Εμένα με φοβίζουν οι κυκλοι. Εϊναι τόσο τέλειοι. Δεν ξεφεύγουν χιλιοστό από τα προβλεπόμενα. Έχουν μια συνέχεια, ξέρεις πάντα τι να περιμένεις. Δεν θα σε κόψουν, δεν θα σε πληγώσουν. Θα σε εξαντλήσουν όμως. Θα σε κάνουν να ψάξεις για την έξοδο. Κι όσο θα φεύγεις, δεν θα ταραχτούν ποτέ από την έλλειψή σου. Δεν θα κάνουν τίποτα που θα τους βγάλει από την πορεία τους. Τόσο σημαντικά ασημαντος υπήρξες.
Εγώ φίλε είμαι γραμμή. Έχω γωνίες που κόβουν, σκίζουν, δεν μπορείς να τις αμβλύνεις, δεν μπορείς να τις μαλακώσεις. Είμαι γραμμή που όταν με ενοχλήσεις, θα γίνω γωνία και θα σε πετάξω μακριά. Απλά και ξεκάθαρα. Είμαι γραμμή που όταν σε αγαπάω θα σε ταξιδεύω. Θα σε πηγαίνω, θα είμαι πάντα δυο βήματα μπροστά σου για να πέσεις πάνω μου αν σκοντάψεις. Θα είμαι και δυο βήματα πίσω σου, αν κουραστείς να ξαποστάσεις. Θα είμαι εκεί να ταξιδέψουμε παρέα.
Δεν θα γίνω ποτέ κύκλος να σε κυκλώσω.. δεν θα γίνω ποτέ κύκλος να σε πνίξω.
Θα είμαι το παρακάτω σου, ποτέ το προβλέψιμα επαναλαμβανόμενό σου..
