Γραφει η Μαρίνα Κρητικού
Υποδείξεις, συμβουλές, νουθεσίες, πρέπει, όλα στροβιλίζουν στο μυαλό μου, καθώς αποτελούσαν την πραγματικότητα μου για πολλά χρόνια. “Να είσαι καλό παιδί, να κάνεις πάντα το σωστό, να προσέχεις μην κάνεις λάθος και σε μαλώσει η δασκάλα”! Αυτά και άλλα τόσα με γαλούχησαν ως παιδί και με έκαναν τον ενήλικα που είμαι σήμερα. Και σαν να μην έφταναν τόσα που άκουγα, αν τολμούσα να κάνω λάθος ή να έχω μια αποτυχία, μια φράση μόνο έβγαινε από το στόμα της μάνας μου και του πατέρα μου: “Στα ‘λεγα εγώ!” και ακολουθούσε ένα ύφος δασκαλίστικο και επιδεικτικό.
Πώς νιώθει ένα παιδί που ζει μια τέτοια πραγματικότητα; Εκείνα τα χρόνια προσπαθώντας να διατηρήσω τον ρόλο του καλού παιδιού και να είναι ευχαριστημένοι οι γονείς μου, απλά είχα επικεντρωθεί εκεί και δεν ένιωθα! Δεν είχα καμία επαφή με τα συναισθήματα μου και άκουγα μόνο τις σκέψεις μου, οι οποίες ουσιαστικά ήταν εμποτισμένες από τα λόγια των σημαντικών για εμένα ανθρώπων. Κάποιες φορές ίσως να ένιωθα πιεσμένη, αλλά τις περισσότερες φορές το συναίσθημα μου εκδηλωνόταν με έναν μόνιμο πόνο στην κοιλιά. Συχνά θυμάμαι τον εαυτό μου ως παιδί να έχει πονόκοιλο και πονοκεφάλους. Πώς όμως μπορεί να λεκτικοποιήσει ένα παιδί όσα του συμβαίνουν αν το περιβάλλον γύρω του είναι φορτωμένο με τόσα πρέπει και υποδείξεις;
Ως έφηβη με θυμάμαι να αντιδρώ λίγο περισσότερο, αλλά και πάλι πιο πολύ κλεινόμουν στον εαυτό μου και τις σκέψεις μου. Μόνη μου αντίδραση να επαναστατήσω ήταν να κάνω αποχή από το διάβασμα. Εξάλλου για ποιον να είμαι καλό παιδί και καλή μαθήτρια αν το μόνο που μου υποδείκνυαν ήταν τα λάθη μου και τα ελαττώματα μου ενώ οι όποιες επιτυχίες μου περνούσαν απαρατήρητες; Όμως αντί οι γονείς μου να δουν τι φταίει και φέρομαι έτσι, τι μου συμβαίνει και η επίδοση μου δεν είναι το ίδιο καλή όπως πριν, εκείνοι συνέχιζαν τις υποδείξεις όλο και περισσότερο, πιο αυστηρά και πιο τιμωρητικά. Και όσο συνέχιζαν τόσο αντιδρούσα και απομακρυνόμουν από εκείνους.
Έχοντας ήδη μπει εδώ και μια δεκαετία στην ενήλικη ζωή, έχω κάνει τον απολογισμό μου και έχω αποφασίσει ότι δεν θα αφήσω τίποτε και κανέναν πια να μου κάνει κακόβουλη κριτική, υποδείξεις και να μου κουνάει επιδεικτικά το δάχτυλο. Μέχρι πριν λίγα χρόνια αντιδρούσα όπως το φοβισμένο παιδάκι που κάθεται, τα ακούει και τα υπομένει καρτερικά ψάχνοντας να βρει τι έχει κάνει λάθος για να το διορθώσει. Τώρα πια όμως έμαθα να πιστεύω περισσότερο στον εαυτό μου και να πατάω γερά στα πόδια μου. Ξέρω ποιο είναι το καλό για μένα και δεν περιμένω από τους άλλους να μου το υποδείξουν. Όσοι επιλέξουν να είναι δίπλα μου θα είναι ως φίλοι και όχι ως κακόβουλοι κριτές.