Γράφει η Τριστάνος
Η φύση δεν του έδωσε το προνόμιο να μπορεί να φέρει στον κόσμο ένα παιδί! Θεωρήθηκε ότι δεν μπορεί, ότι δεν αντέχει, ότι θα ήταν ακατάλληλος! Ή τελικά η φύση και ο Θεός τον επέλεξαν, για να δουλεύει και η γυναίκα να κυοφορεί! Όμως από την πρώτη μέρα ήταν εκεί. Η χαρά του ήταν ίδια. Η ανησυχία του το ίδιο! Έτρεχε για τα πάντα. Για όλες τις επιθυμίες του “πρώτου σπιτιού” του παιδιού του!
Το χάιδευε, το άκουγε, του μιλούσε! Ήταν το ίδιο ευτυχισμένος. Ήταν ένα κομμάτι από αυτόν, σε μια πολύτιμη ένωση με την αγαπημένη του! Όταν γεννήθηκε έκλαψε από χαρά. Ήταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Ορκίστηκε στο Θεό ότι δεν θα του έλειπε τίποτα.
Δούλεψε σκληρά για να γεννηθεί στο καλύτερο μέρος που θα μπορούσε! Κρατούσε το χέρι της συντρόφου με αγωνία και προσπαθούσε να την εμψυχώνει! Όταν το κράτησε στα χέρια του έλαμπε! Στο σπίτι έτρεχε πέρα δώθε για να βλέπει αν είναι καλά. Αν ανασαίνει. Αν πεινάει. Αν φοβάται! Ψώνιζε πάνες και γάλα και ένιωθε ο πιο χαρούμενος άνθρωπος στον πλανήτη!
Έκανε και δεύτερη δουλειά για να μην λείψει τίποτα από μητέρα και παιδί. Κοιμόταν με το ένα μάτι ανοιχτό για να τους προστατεύει και ας ήταν τόσο κουρασμένος. Διάλεγε τα ομορφότερα για αυτούς. Πάντα η μητέρα ήξερε και αυτός δεν έλεγε ποτέ όχι. Το καλύτερο για το παιδί!
Έπρεπε να το παίζει σκληρός, για να κρατιούνται οι ισορροπίες όπως του είπαν! Όμως μέσα του έκλαιγε και δεν μπορούσε να το δείξει! Σήκωνε καρότσια, συμπράγκαλα και ό,τι συνοδευτικό υπήρχε για κάθε βόλτα! Σε κάθε δύσκολη στιγμή, έτρεχε σε φαρμακεία, σε γιατρούς, σε νοσοκομεία!
Πάλευε με το χρόνο για να μην χάνει στιγμές του παιδιού του, όμως μερικές φορές δεν τα κατάφερνε. Όχι επειδή δεν ήθελε, αλλά επειδή η δουλειά τον πίεζε και έπρεπε να τα καταφέρει. Για ένα καλύτερο μέλλον της οικογένειας! Υπέφερε μέσα του, όμως δεν μιλούσε! Άλλωστε αυτός ήταν ο ρόλος του. Έπρεπε να τους φροντίζει με κάθε κόστος!
Όταν, όμως ήρθαν οι δύσκολες μέρες, θεωρήθηκε ακατάλληλος. Κανένα δικαστήριο δεν δίνει το παιδί στον πατέρα! Πρέπει να είναι με τη μητέρα του. Έτσι του είπαν και έμεινε μόνος του. Έχασε ό,τι πιο πολύτιμο είχε, βίαια. Ο ρόλος του τελικά ήταν λάθος. Η προσφορά του ήταν αμελητέα. Ήταν ο κακός της υπόθεσης. Αυτός, που δεν τον ξέρει το παιδί του!
Μα πώς να τον ξέρει, όταν έτρεχε μέρα νύχτα για να μην του λείψει κάτι; Πως να θυμάται ένα παιδί τις αγκαλιές, τα γέλια και την ανησυχία του; Ναι, θεωρείται ακατάλληλος. Ο αποδιοπομπαίος τράγος. Συνεχίζει το ρόλο του βέβαια, να πληρώνει την διατροφή ενός παιδιού, που πλέον τον γνωρίζει ως πορτοφόλι!
Θεωρείται ο άνθρωπος χωρίς αισθήματα. Άλλωστε δεν το γέννησε αυτός. Δεν το θήλασε αυτός. “Μάνα” η πιο ιερή λέξη! Ναι…είναι ιερή. Και εγώ ιερή τη βλέπω. Όμως, υπάρχει και άλλη μία ιερή λέξη. Πατέρας, μπαμπάς…έτσι τον λένε. Και η αγάπη του δεν υστερεί ούτε ένα χιλιοστό από της μάνας. Και ας βάλλεται από παντού, με τα πιο άδικα λόγια.
Ναι, υπάρχουν και σκάρτοι, όπως υπάρχουν και γυναίκες σκάρτες! Ναι υπάρχουν και οι αδιάφοροι, όμως υπάρχουν και αδιάφορες γυναίκες. Μην πυροβολείτε τους μπαμπάδες, εάν πότε δυστυχώς επέλθει κάποιος χωρισμός στο ζευγάρι! Έχουν και αυτοί ψυχή. Πονούν. Αγαπούν. Αλλά και πάλι θα κάνουν πίσω για το καλό του παιδιού τους!
Μπαμπάς λέγεται και σε λατρεύει! Αφιερωμένο στην πριγκίπισσα μου! Που ευτυχώς ξέρει πολύ καλά…τι θα πει μπαμπάς!
