Γράφει η Περσεφόνη Χρυσαφίδου
Δεν την αγαπάς, αν δεν είναι η πρώτη σου σκέψη κι αν δεν την επιλέγεις ξανά και ξανά. Δεν την αγαπάς όταν διαρκώς μπαίνεις σε διλήμματα και όταν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να τη συγκρίνεις. Δεν μπορείς να λες ότι την αγαπάς, όταν πρέπει να προσποιείσαι στα συναισθήματα και όταν τη βάζεις σε διαδικασία να αναρωτιέται αν είσαι πραγματικά παρών.Δεν την αγαπάς, αν οι φορές που την κάνεις να κλαίει είναι περισσότερες από εκείνες που γελάει εξαιτίας σου κι όταν αφήνεις τις αμφιβολίες να τις κατατρώνε την ψυχή.
Δεν την αγαπάς αρκετά αν τα πρωινά δεν τρελαίνεσαι να την βλέπεις να κοιμάται δίπλα σου κι αν την ίδια στιγμή δε θέλεις να την ξυπνήσεις γεμίζοντας την αγκαλιά σου με τη μυρωδιά της. Δεν την αγαπάς αληθινά, αν δεν τροφοδοτείσαι με την ευτυχία της και αν δεν μπορείς να δεχτείς τα ελαττώματά της. Η αληθινή αγάπη, η οποία συνορεύει με τα μονοπάτια του ἐρωτα σημαίνει αποδοχή, ορίζεται από την ελευθερία και δυναμώνει με την επιθυμία σου να βλέπεις τη γυναίκα που έχεις επιλέξει να χαμογελά.
Δεν την αγαπάς όταν την κακομεταχειρίζεσαι. Δεν μπορείς να λες πως την αγαπάς και την ίδια στιγμή να αδειάζεις την αντρική σου δύναμη πάνω της, να τη μειώνεις με λόγια που ξεσκίζουν την ψυχή της και να αφήνεις αποτυπώματα μίσους και οργής με τη δικαιολογία πως ήσουν θυμωμένος. Δεν μπορείς να της μιλάς για αγάπη όταν της έχεις καλλιεργήσει συναισθήματα φόβου, όταν συνεχώς την μειώνεις για να καλύψεις τις δικές σου ανασφάλειες και όταν έχεις, από καιρό, πάψει να συμπεριλαμβάνεις τη γνώμη της στα σχέδιά σου.
Δεν την αγαπάς αν δεν την έχεις κάνει να νιώθει το κοριτσάκι σου.Δεν μπορείς να επιμένεις να τη θέλεις για εσένα, όταν δεν την κάνεις να νιώθει ασφαλής και όταν εκείνη είναι περισσότερο άντρας από εσένα στη σχέση σας. Δεν την αγαπάς αρκετά, όπως δεν αγαπάς και τον εαυτό σου, όταν αντί να την υπερασπίζεσαι διαρκώς την αδειάζεις και όταν τη φέρνεις σε δύσκολη θέση αντί να την προστατεύσεις. Δεν μπορείς να αποκαλείς αγάπη κανένα συναίσθημα που δεν περιλαμβάνει προσπάθεια. Προσπάθεια να μπεις στον κόσμο της και να τον αφήσεις να σε συνεπάρει. Προσπάθεια να ξεκλειδώσεις όλα τα μυστήριά της και να γίνεις ο εκλεκτός της καρδιάς της. Προσπάθεια για να καταφέρεις να μείνεις, όχι επειδή πρέπει, όχι επειδή σας δένουν παιδιά, όχι επειδή ορκιστήκατε, όχι από ντροπή για τη γνώμη των ξένων, αλλά επειδή αν την χάσεις, χάνεις κάθε λόγο ύπαρξης.
Δεν την αγαπάς, λοιπόν, αν αντέχεις να την χάσεις. Αν στη σκέψη και μόνο σε μια ζωή χωρίς εκείνη δε σε πιάνει σφίξιμο και αναγούλα, τότε οφείλεις να ξανασκεφτείς τους λόγους που δεσμεύεις έναν άνθρωπο σε μια ακούσια δυστυχία. Δεν την αγαπάς, όταν δεν έχεις αποδεχτεί το παρελθὀν της και σε κάθε ευκαιρία την κάνεις να ντρέπεται για λάθη μιας περασμένης εποχής. Δεν την αγαπάς όταν δεν αντέχεις τους φίλους της και την οικογένειά της και όταν προσπαθείς με δόλιο τρόπο να την αποκόψεις από όλους εκείνους που είναι κομμάτια της εικόνας που έχεις απέναντί σου. Η αγάπη ποτέ δε δηλητηριάζει, αλλά αντίθετα ηρεμεί, καθησυχάζει και σε κάνει να θέλεις να βλέπεις τη γυναίκα σου περήφανη που σ᾽έχει δίπλα της.
Δεν την αγαπάς, όταν αντέχεις να τη βλέπεις θλιμμένη και όταν πια αυτή η θλίψη της δε σου προκαλεί κανέναν πόνο. Κι αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να πάθει κανείς στην προσωπική του συναισθηματική διαδρομή. Να κρατήσει δίπλα του έναν άνθρωπο από άκρατο εγωισμό, ενδεδυμένο με το πρόσχημα της αγάπης και να τον καταδικάσει σε μία ζωή που της έχουν απενεργοποιηθεί τα όμορφα συναισθήματα.
Αν δεν την αγαπάς, κάνε μου μια χάρη. Ελευθέρωσέ την.
