Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου
Αλήθεια, ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να μου κάνεις υποδείξεις για το πώς ζω; Ποιος σε έχρισε κριτή της πορείας μου; Ποιος σου είπε πως είσαι σε θέση να μου δίνεις συμβουλές και να μου κουνάς το δάχτυλο στα λάθη μου;
Έπαψα από καιρό να δίνω εξηγήσεις. Έπαψα από χρόνια να ζητώ την άδεια. Έπαψα από χρόνια να νιώθω την ανάγκη να απολογηθώ. Σ’ όλα τα δύσκολα ήμουν μόνη. Τους γολγοθάδες μου τους ανέβηκα χωρίς βοήθεια και κανείς δεν στάθηκε στο πλάι μου να μοιραστούμε το βάρος του σταυρού μου. Κανένα χέρι δεν μου απλώθηκε μόνο για να δώσει. Συναλλαγές ήταν όλα τα ψίχουλα που μου πέταξαν κι αποφάσισα πως δεν τα χρειάζομαι. Γύρισα την πλάτη στους δήθεν σωτήρες και συνέχισα το δρόμο μου, πήρα τα μονοπάτια που μόνη μου διάλεξα κι ας έπεφτα σε παγίδες.
Έκανα λάθη. Έκανα ολέθρια λάθη, αλλά ήταν κι αυτά όλα δικά μου. Κι αυτά κι οι συνέπειές τους. Δεν οφείλω σε κανέναν εξηγήσεις. Σε σένα ποιος έδωσε το δικαίωμα να μου κάνεις υποδείξεις για το πώς ζω; Τι εμπειρίες νιώθεις πως κουβαλάς στο σακίδιο της ζωής σου, που σε κάνουν τόσο σίγουρο και σοφό για το τι πρέπει να κάνω; Ποιος σε έχρισε κριτή της πορείας μου; Σε ποια σκοτάδια περπάτησες για να μπορείς να μου λες προς τα πού είναι το φως;
Εύκολο να κρίνεις καθισμένος στον ψηλό θρόνο που σου χάρισαν, δεν ξέρεις όμως τα πώς και τα γιατί μου. Δεν ξέρεις τους φόβους, τις αγωνίες και τα τραύματά μου. Δεν ξέρεις τους δαίμονες της ζωής και τις ψυχής μου. Μην μου μιλάς λοιπόν για παγίδες, δεν βρέθηκαν ποτέ στο δρόμο σου. Μην μου μιλάς για λάθη, τα λάθη μου τα πλήρωσα όλα τοις μετρητοίς. Μην μου μιλάς για ανηφόρες, όταν έχεις περπατήσει μόνο σε ευθείες.
