Γράφει ο Ηλίας Μαυρόπουλος
Προσπαθούσα κάθε ώρα, κάθε μέρα και κάθε στιγμή, μα εσύ τίποτα. Μια απόλυτη σιωπή, όπως κάθε φορά που μαλώναμε, για ασήμαντα πράγματα.. κι ας λέγαμε πως δεν είναι σωστό.
Άλλωστε είχαμε πιο σημαντικά να λύσουμε..
Οι μέρες περνούσαν κι εσύ δεν έδινε σημείο ζωής. Δεν ήξερα πού είσαι, τι κάνεις, πώς περνάνε άραγε οι δικές σου ημέρες, αν είσαι καλά στην υγεία σου..
Ιδέα δεν είχα.. κι εσύ εκεί να επιμένεις!
Επιμένεις, κι ας ξέρεις πως με κάνουν ράκος οι σιωπές. Κι ας ξέρεις πως χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου όταν σιωπάς.
Κι οι μέρες περνούσα, κι εγώ δεν τα παράτησα.. δεν το έβαλα κάτω!
Εγώ συνέχιζα, κι εσύ εκεί, σιωπή στη σιωπή..
Όμως εγώ θα συνεχίσω, να το ξέρεις, μέχρι κάποια στιγμή να καταλάβεις πως ηττημένος, δεν είναι αυτός που χάνει, αλλά αυτός που παραιτείται!
Κι εγώ, δεν θα ηττηθώ τόσο εύκολα..
Δεν θα τα παρατήσω τόσο εύκολα, στο λέω!
Άλλωστε το είχαμε συμφωνήσει.. δεν πρέπει να το βάλουμε κάτω! Δεν πρέπει να σταματήσουμε να προσπαθούμε, μέχρι ο ουρανός, να γίνει πιο γαλανός.
Δεν θα τα πετάξω όλα, κι ας επιλέγεις εσύ να σιωπάς..