Γράφει η Κέλλυ Σεφέρου
Κάθεσαι και μετράς. Μετράς στιγμές και ύστερα ανθρώπους. Ανθρώπους που έφυγαν και έφεραν πίκρες και ανθρώπους που έμειναν γιατί τελικά άξιζαν για να μείνουν.
Μετράς, υπολογίζεις λάθος και ύστερα ξεκινάς από την αρχή. Χάος. Χαοτικές και οι σκέψεις σου. Καταλήγεις τελικά σε επιπόλαιες και λάθος εκτιμήσεις. Αφού προδόθηκα λες και ίσως να πρόδωσα τελικά περισσότερο από όσο πίστευα.
Το ζήτημα είναι ότι ένιωσες απογοήτευση και αυτή η απογοήτευση δεν ήρθε από μόνη της. Οι άνθρωποι σου, αυτοί σε έκαναν να νιώσεις άτυχος, κατεβάζοντας ηττημένα το κεφάλι σου και μια και δυό φορές.
Έν έτη 2020, υποστηρίζεται πως οι ανθρώπινες σχέσεις, οι φιλίες, οι συγγενείς, οι έρωτες και οι κατάλληλες συνεργασίες αποτελούν λαχείο σε έναν δρόμο μάλλον αιώνιας γκαντεμιάς. Όμως εσύ εκεί, δεν το βάζεις κάτω! Και τελικά συνεχίζεις.
Και συνεχίζεις, και πας και προχωράς. Ώσπου έρχεται η στιγμή να “μετρήσεις”. Να κάνεις ένα μικρό ξεσκαρτάρισμα ή και απολογισμό. Στον εαυτό σου. Για όσα δεν έζησες. Για εκείνα που πέρασαν και δεν ήταν όπως τα ήθελες και για όλα εκείνα που όσο και αν επιζητάς, ακόμη δεν είχαν την τύχη να φανούν.
Αν δυσκολεύεσαι να θέσεις το δικό σου “μέτρημα”, σου παραθέτω το δικό μου, διαμορφωμένο όσο γίνεται και στα δικά σου μέτρα. Και ίσως να σε βοηθήσει. Ή και να ταυτιστείς περισσότερο από όσο νομίζεις. Ας ξεκινήσουμε!
Πόσους αγάπησες από όσους σε αγάπησαν;
Πόσοι σε αγάπησαν από όσους αγάπησες;
Πόσοι σε ένιωσαν όταν πόναγες; Πόσους ένιωσες όταν πονούσαν;
Ποιοι μοιράστηκαν την χαρά τους με την δική σου; Πόσοι χάρηκαν με την χαρά σου;
Πόσοι σε άφησαν να φύγεις και τελικά το έκανες; Πόσους έδιωξες και τελικά έμειναν;
Με πόσους αναλώθηκες και πόσοι σε έκαναν να αναλωθείς;
Πόσοι σε πίκραναν; Πόσους πλήγωσες;
Πόσοι φοβήθηκαν να μη σε χάσουν; Πόσους φοβήθηκες να μη χάσεις;
Πόσοι “χάθηκαν” μέσα απο εσένα; Πόσοι σε έκαναν να ‘χάσεις’ έστω και λίγο εσένα;
Πόσοι σε έκαναν να πιστέψεις οτι μπορείς; Σε πόσους είπες «εγώ θέλω, εσύ μπορείς;»
Σε πόσους λείπεις και πόσοι σου λείπουν ακόμα;
Πόσοι σε θέλουν πιο πολύ από όσο αντέχεις να ξέρεις και πόσους θέλεις λίγο λιγότερο από όσο πιστεύουν;
Πόσοι σου είπαν να προσέχεις; Για πόσους το έκανες εσύ πράξη;
Πόσοι “αόριστοι” χάλασαν τον ενεστώτα σου και ποιος ‘ενεστώτας’ σου ήρθε τελικά για να μείνει;
Πόσοι σε «ακουμπάνε» και πόσοι σε «αγγίζουν;»
Πόσοι ενισχύουν τα όνειρα σου και πόσοι σε κάνουν να ονειρεύεσαι;
Πόσοι σε έκαναν να πιστέψεις πως ελευθερία δεν σημαίνει πάντα να φεύγεις;
Πόσους έκανες να πιστέψουν πως ελευθερία είναι να επιλέγεις πότε θέλεις να μείνεις;
Αν απάντησες σε όλα τα παραπάνω, τότε σε παρακαλώ απάντησε και στο ερώτημα αυτό, καθώς αποτελεί το πιο σημαντικό:
Ποιανού η «ελευθερία» αποτελεί τελικά συνώνυμη και της δικιάς σου;
Αυτούς κράτα. Και αν πρόκειται για ένα πρόσωπο, τότε κράτα αυτό το ένα πρόσωπο. Κράτα αυτόν ή αυτήν που σε κάνει να νιώθεις ελεύθερος και ελεύθερη. Εκείνον ή εκείνη που δεν φοβάται να κάνει λάθη. Εκείνον που ενώ μπορεί να φοβάται, συνεχίζει να τολμάει. Εκείνον ή εκείνη που έχει πονέσει πολύ, ίσως όσο και εσύ.
Εκείνον που έχει πληγώσει και εκείνη που έχει πληγωθεί. Εκείνον που αν τον ρωτήσεις «Τι λάθη έχεις κάνει;», θα σου απαντήσει «Τα χειρότερα».
Εκείνον που τα λάθη του τον οδήγησαν στα πιο σωστά. Εκείνη που θα τα ξανά ζούσε όλα από την αρχή αρκεί να της διαβεβαίωνες πως δεν θα στερούνταν ποτέ την αγάπη. Εκείνη και εκείνον αγάπα και από εκείνους μόνο άφησε ελεύθερο τον εαυτό σου για να αγαπηθεί!
Ναι, αυτούς που θέλουν να είσαι ο εαυτός σου, αρκεί να είναι προτίστως και εκείνοι καλά με τον δικό τους. Αυτοί και μόνο αυτοί είναι οι δικοί σου άνθρωποι. Γιατί αυτοί και μόνο αυτοί κατάφεραν να διεκδικήσουν μια ξεχωριστή θέση μέσα στην καρδιά σου!
-Και αν ακόμη δεν φάνηκαν;
– Θα έρθουν.
-Μα που;
-Να εδώ.