Η αγκαλιά είναι ο πιο άμεσος κι όμορφος τρόπος να πεις όσα θες.

Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη

Με πόσες συλλαβές μπορεί κανείς να επικαλεστεί την ευτυχία του; Πόσες λέξεις χρειάζονται για να ψηλαφήσεις έναν κυκεώνα συναισθημάτων; Έναν στρόβιλο που παρασύρει κάθε λογής υλικό στο πέρασμά του;

Δεν έκατσα ποτέ να μετρήσω. Ίσως να φταίει και η χείριστη σχέση που έχω αναπτύξει με τα μαθηματικά. Ένας αριθμός είναι κάτι απτό, κάτι σταθερό που μπορείς πάνω του να πατήσεις και να κάνεις μετρήσεις. Κάθε μέτρηση αντιστοιχεί και σε μια συναλλαγή. Μπορείς να βάλεις, λοιπόν, τα συναισθήματα σε μεζούρες; Πόσο κοστολογούνται;

Απ’ την άλλη, με τον καιρό, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι έχω μνήμη καχεκτική που μετά βίας θυμάται. Όταν θέλεις να δικαιολογήσεις τη λαχτάρα, τη θλίψη ή την αδυναμία; Πώς να το κάνεις; Η χαρά είναι κλιμακούμενη έννοια κι η λύπη νομίζω το ίδιο. Χαίρεσαι πολύ ή χαίρεσαι λίγο. Λυπάσαι πολύ ή λυπάσαι λίγο. Δε μπορώ να πλέξω τις λέξεις σωστά ώστε να καταφέρω να μιλήσω απλά, ειλικρινά, για να με καταλάβει ο άλλος.

Καμιά φορά, όταν δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα, ανοίγω διάπλατα τα χέρια μου και «φυλακίζω» τον άλλο. Ίσως γιατί έτσι νομίζω πως κι αυτός μπορεί να αγγίξει ένα μικρό μέρος της δικής μου ψυχής. Κι εκεί είναι το κόλπο.

Μοιράζεσαι την ψυχή σου χωρίς πολλά πολλά. Χωρίς εξηγήσεις φιλολογικές και μαθηματικές χαϊδεύεις με προσοχή, σαν εύθραυστη πορσελάνη, την αγάπη του άλλου. Η αγκαλιά κρύβει δύναμη μέσα της. Είναι κτήμα κοινό χωρίς προκαταβολές και εγγυήσεις.

Άλλοι στην αγκαλιά βρίσκουν κομμάτια από συναισθήματα. Άλλοι επανακινούν τις καρδιές τους. Άλλοι μπορούν να σκέφτονται πιο καθαρά μέσα από τέσσερα χέρια και με συχνότητες διαφορετικές. Όταν καταφέρεις σε μια έντονη στιγμή σου να ακούσεις το καρδιοχτύπι του άλλου στο αυτί σου, τότε συνειδητοποιείς πως ο κόσμος είναι κτήμα δικός σου.

Εγωιστικά γεύεσαι την αδρεναλίνη που σε καθιστά άτρωτο στο επόμενο βήμα σου. Δε χρειάζεται πολλές εξηγήσεις. Όποιος έχει μάθει να μοιράζεται το ξέρει καλά.

Η γενναιότητα, η διεκδίκηση και η αυτογνωσία είναι αρετές ανυπόστατες χωρίς τη συνδρομή αγαπημένων προσώπων. Ανατροφοδοτούνται από συναισθήματα που αναζητούμε στους φίλους, στους συγγενείς, στους συντρόφους. Δεν έχουν ημερομηνία λήξης.

Είναι οι συναναστροφές μας που μας καθιστούν δυνατούς ή ευάλωτους, γενναίους ή μαλθακούς. Όποιος δεν έχει κοιμηθεί στην αγκάλη του άλλου και δεν έχει μοιραστεί τη δύναμη της ψυχής του, τότε έχει ακόμη δουλειά, πολλή δουλειά να φέρει σε πέρας.

Η φύση μας είναι κοινή και δε μοιράζεται ούτε με μαθηματικές εξισώσεις ούτε με αγώνες λεξιπλασίας. Το συναίσθημα μόνο με συναίσθημα μπορεί να κουρνιάσει, κι η αγκαλιά είναι ο πιο άμεσος κι όμορφος τρόπος.