Γράφει η Κέλλυ Σεφέρου
Είναι φορές που αισθάνομαι πραγματικά σαν γυαλί. Ο καθένας μας μπορεί συχνά να αισθάνεται κοφτερός σαν γυαλί, έτσι δεν είναι; Ο καθένας μας μπορεί κάποιες φορές να έχει την ανάγκη να νιώθει αλύγιστος στην όψη και στη σκέψη, έτσι δεν είναι;
Κι όμως, εγώ δεν έχω την διάθεση να είμαι «γυάλινη» με όλους. Καθαρή στη συνείδηση και στη σκέψη πάντα, όμως δεν είμαι από γυαλί, κι ας έχω προσπαθήσει πολλές φορές να του μοιάσω.
Δεν είμαι αυτή, ούτε και ένα άψυχο αντικείμενο που έτυχε να μου μοιάζει. Δεν είμαι αυτή κι ας έχω την τάση να “κόβομαι” στα δύο τακτικά και εκ προθέσεως. Δεν είμαι αυτή, κι ας αισθάνομαι διάφανη, εύθραυστη, κάποιες φορές άκαμπτη, και ακόμα πιο πολλές φορές σκληρή.
Δεν είμαι αυτή γιατί όσο και αν επιδιώκω λανθασμένα να μοιάσω στο γυαλί, η κρυστάλλινη μορφή μου δεν θα γίνει ποτέ μια άμορφη, στέρεη επιφάνεια. Εγώ δεν ζω στην επιφάνεια. Κι αν το κάνω, πάντα αποδεδειγμένα τελικά διαρκεί μόνο για λίγο.
Δεν είμαι αυτό που φαίνεται λοιπόν, πριν βιαστείς φαινομενικά να κρίνεις. Ούτε και εσύ, ούτε και εγώ δεν είμαστε μόνο αυτό που φαίνεται. Και αν είμαστε κάτι από όλα όσα θέλουμε να φαινόμαστε, τότε σε κάθε περίπτωση εξαρτάται από την περίπτωση αλλά και από τις περιστάσεις.
Όχι δεν είμαστε μόνο αυτό που φαίνεται. Είμαστε αμέτρητα άλλα πράγματα, επίθετα, συναισθήματα και ουσιαστικά, πάντως όχι μόνο αυτό που φαινομενικά δείχνουμε ή θέλουμε να δείχνουμε. Κι αν με ρωτούσες τι είμαι, θα σου απαντούσα πως δεν γνωρίζω απόλυτα γιατί είμαι ένα συνονθύλευμα πραγμάτων και συναισθημάτων.
Συν της άλλης, ακόμα με μαθαίνω. Πάντα θα με μαθαίνω. Και εσύ τον εαυτό σου. Δεν πρόκειται να πάψουμε να μας μαθαίνουμε, πάντως δεν είμαστε γυάλινοι. Ούτε και από πέτρα. Αντιθέτως. Μόνο από πέτρα δεν είμαστε. Ίσως λίγο μόνο καμιά φορά στην όψη και στα λόγια, κι αυτό πάλι παίζεται.
Έχω γνωρίσει που λες κάποιους γυάλινους χαρακτήρες. Όλοι τους κουβαλάμε μέσα μας.
Όλοι τους έχουμε γνωρίσει. Χαρακτήρες από άκαμπτο υλικό, χαρακτήρες αμετακίνητους, με απόψεις και ιδέες παγιωμένες, που ίσως και να σου πάρει χρόνια για να τους κλέψεις ένα γλυκό τους χαμόγελο. Είναι εντάξει χαρακτήρες.
Αμετάβλητοι κι όμως πάντα πιστοί και ειλικρινής στο «μέσα» τους. Αξιοθαύμαστοι και ομολογουμένως υπερήφανοι. Σαν και εμένα ναι, σαν και εσένα. Κι όμως εαυτέ μου αυτοί δεν έχουν καμία σχέση με εμένα, κι ας μην ξέρω για εσένα.
Γιατί αυτοί οι χαρακτήρες νιώθουν πλήρεις με αυτή τους την όψη. Φαίνεται χωρίς καν να το δηλώσουν ανοιχτά. Ανακυκλώσιμοι για να το πούμε πιο απλά. Ανακυκλώσιμοι στην αόριστη ιδέα της ύπαρξης τους, μιας και ακτινοβολούν μόνο όταν το φως επάνω τους γίνεται αόρατο.
Σου λέω τους μοιάζω, κι όμως δεν είναι σαν εμένα. Εγώ στο λέω ειλικρινά δεν έχω τον ήλιο ανάγκη για να γίνουν οι μέρες μου πιο όμορφες. Το ξέρω βαθιά μέσα μου και είμαι βέβαιη για αυτό.
Μερικά «αντικείμενα» μόνο συνεχίζουν να στέκονται εμπόδιο τριγύρω μου και με αποσυντονίζουν με κάθε τρόπο, αλλά βλέπεις έχω την τύχη να τα αναγνωρίζω. Τα αναγνωρίζω γιατί επίμονα έχουν την τάση να με αποσυντονίζουν από το «κέντρο» μου.
Γιατί το «κέντρο» μου είμαι εγώ και όχι αυτοί. Κι αν θες να μάθεις πιο πολλά και πιο καλά για εμένα, τότε θα χρειαστεί να ψάξεις για το «κέντρο» μου. Εκεί υπάρχουν όλες οι δικές μου απαντήσεις, μαζί και τα ερωτήματα. Εκεί οι λύπες εκεί και οι χαρές μου. Εκεί θα βρεις και το πιο σπουδαίο, τον λαμπερό μου ήλιο.
Αφιερωμένο σε όλες εκείνες τις ψυχές που επιλέγουν να φορούν μια κρυστάλλινη, διάφανη μάσκα για να αντέξουν. Να αντέξουν από φόβο μη τυχόν και ξανά πληγωθούν, κι ας καταλήγουν τελικά να πληγώνουν τον εαυτό τους περισσότερο από όσο τους πλήγωσαν. Συνεχίζουμε λοιπόν ψυχές! Συνεχίζουμε γιατί θα χρειαστεί να αλλάξουμε πολλές όψεις μέχρι επιτέλους να καταλάβουμε πως τελικά το πιο σπουδαίο είναι να μάθουμε να αγαπάμε αυτό που πραγματικά είμαστε!
Join the discussion