Γράφει η Ειρήνη Αγγελίδη.
Σε όποιο μέρος και αν βρίσκεσαι, πάντα το μυαλό σου θα ταξιδεύει πίσω στον τόπο που μεγάλωσες.
Στις αλάνες που έπαιζες ξέγνοιαστα με τους φίλους σου.
Στο πρώτο σου σχολείο.
Στο χωριό που χαιρετούσες όλους τους κατοίκους, ακόμα και εκείνους που δεν ήξερες καλά και γέμιζε η ψυχή σου αγάπη.
Στο φούρνο της γειτονιάς που μύριζε φρέσκο ψωμί κάθε πρωί.
Όλοι μας έχουμε κάτι να θυμόμαστε από τον τόπο μας. Την θάλασσα, την αλμύρα, την απλότητα, την γειτονιά. Αχ, αυτή την γειτονιά που μύριζε ευτυχία και νιάτα.
Τους ανθρώπους της που κάναμε μαζί τα πάντα σαν να ήμασταν οικογένεια. Τρώγαμε, πίναμε, βουτάγαμε μαζί το καλοκαίρι και φτιάχναμε κάστρα στην άμμο.
Τους καλοκαιρινούς εφηβικούς έρωτες που έκαναν την καρδιά σου να χτυπάει σαν τρελή και τα πρώτα ραντεβού που το πιο πονηρό άγγιγμα ήταν αυτό των χεριών.
Τα κολλητάρια που νομίζαμε πως θα γεράσουμε παρέα και το πιστεύαμε γιατί η κάθε στιγμή ήταν μοναδική και τη ζούσαμε στο έπακρον.
Όποιος έχει φύγει μακριά από εκεί που έκανε τα πρώτα του “βήματα”, ξέρει το συναίσθημα και σκάει αυτό το χαζό χαμόγελο σε κάθε ανάμνηση, σε κάθε εικόνα.
Εικόνα που δεν αποτυπώθηκε ποτέ στα κινητά και στις κάμερες. Εικόνα που είναι βαθιά χαραγμένη μέσα μας.
Αφιερωμένο στον δικό μου τόπο. Στο δικό μου χωριουδάκι, το Καλαμάκι Κορινθίας.
