Γράφει η Άρτεμις Βαμβουνάκη
Αν κάποτε με αγάπησες αληθινά τώρα θα ήσουν εδώ.Θα μου κρατούσες σφιχτά το χέρι όπως παλιά και θα με αγκάλιαζες όταν βουτούσα στα σκοτάδια μου ,όταν το γκρίζο φως θα ξεπρόβαλε μπρόστα μου εσύ θα βρισκόσουν παρών σώμα και ψυχή, ανάσα και φωτιά να με κρατήσεις μακριά του μη χαθώ.Θα μου γαλήνευες τους φόβους μου και εγώ θα ζούσα αιχμάλωτή σου , όμηρος της ύπαρξης σου , να σε ποθώ κάθε λεπτό.
Αν με αγαπούσες έστω και λίγο δε θα με άφηνες μονάχη να βαδίζω και να περιπλανιέμαι στο άγνωστο.Αν είχες αγάπη για μένα δε θα θελες να με βλέπεις θλιμένη ,θα με καμάρωνες όταν χοροπηδούσα σαν παιδί και ξεκαρδιζόμουν στα γέλια για να σου φτιάχνω τη μέρα.Θα μου σκορπούσες το άπλετο φως σου να με αναστήσεις.
Θα αστειεύομουν σε κάθε σου λέξη και θα τσαλακωνόμουν για χάρη σου . Θα με μεθούσες με τα φιλιά σου και εγώ θα μεταμορφώνομουν σε ότι ήθελες και φαντασιωνόσουν.
Αν με είχες αγαπήσει έστω και λίγο δε θα μου γυρνούσες τη πλάτη με απάθεια και τα μάτια σου δε θα πρόδιδαν την άδεια σου καρδιά.
Αν με αγαπούσες όσο και γω θα με αποκοίμιζες στην αγκάλη σου και θα με ζέσταινε το κορμί σου.
Αν είχες περίσσια αγάπη στις φλέβες σου θα εκτιμούσες την αγάπη μου και θα την φυλάκιζες μέσα σου για αιώνια.
Αν είχες αγάπη μέσα σου όλα θα ήταν αλλιώς.