Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι η σιωπή.

Γράφει η Χριστίνα Γαλιάνδρα

Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι σιωπή.
Ξαφνικά όλα θα ησυχάσουν.
Η καρδιά θα χτυπά αθόρυβα και τα όνειρα θα πάψουν να τριγυρίζουν στο κεφάλι.
Όσο για σένα , η απουσία σου είναι ήδη αισθητή.
Τα φιλιά σου δεν είναι εδώ να μου δείξουν αγάπη και τα χάδια σου δεν γυρνάνε αλήτικα στο κορμί μου τα βράδια.
Ακόμα κι οι φλέβες μου αντιδρούν, δεν μεταφέρουν πλέον το αίμα.
Για αυτό στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι σιωπή πραγματική.
Η φωνή μου δεν θα σε φτάνει.
Τα χιλιόμετρα θα κρατάνε το νήμα της ζωής μου και η φυγή σου θα είναι το ψαλίδι που μπορεί να το κόψει.
Δεν αξίζουν οι ανάσες χώρια σου.
Δεν αντέχεται το να μην μυρίζω το άρωμά σου.
Δεν γίνεται να βγαίνει ο ήλιος και εγώ να κρυώνω.
Όμως δεν θα παρακαλέσω.
Ούτε θα κλάψω.
Γιατί πάντα σου έλεγα πως είμαι δυνατή.
Πως δεν λυγίζω.
Πως όλες οι δυσκολίες γίνονται παράσημα ζωής στη ψυχή μου…
Που τώρα διαλύεται.
Χάνεται, σβήνεται.
Δεν με νοιάζει τι θα φάω, τι θα πιω.
Τι ρούχο θα βάλω και που θα πάω.
Δεν με ενδιαφέρει τίποτα.
Ότι με ενδιέφερε το έχασα.
Ότι με έκαιγε με έκαψε.
Δεν ξέρω αν έφταιξα, αν το άξιζα, ή αν έτσι έπρεπε.
Ξέρω μόνο πως η νύχτα με πλακώνει.
Πως δεν θέλω να μιλάω, να γελάω, να νιώθω.
Και πως όλα μα όλα μου φαίνονται μικρά κάτω από τη δική σου σκιά.
Βαρετά, ανούσια, άψυχα.
Αγάπη μου, φως μου, ανάσα μου.
Αιτία σκοπέ και ελπίδα μου.
Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι μισή.