Μία αγκαλιά λυτρωτική που θα φέρει την Ανάσταση στην ψυχή!

Γράφει η Γεώρα

Τι να σου εξηγώ τώρα και εσένα. Και να σου πω, μήπως και θα καταλάβεις; Κι αν όμως καταλάβεις αλλά αυτό που θα καταλάβεις είναι λάθος; Τότε θα υπάρξει μπλέξιμο. Ίσως είναι καλύτερα να μη μιλήσω!

Θα ήθελα όμως κάποια μέρα, κάποια στιγμή, κάποια ώρα και το δικό μου φορτίο να ακουμπήσω κάπου. Και ας είναι για λίγο. Πολύ λίγο. Αρκούμαι και με δέκα λεπτά. Τόσες ώρες έχει αυτή η μέρα, θα ήθελα κάποια στιγμή, κάποιος να με πάρει και να μου πει, έχω δέκα λεπτά σε ακούω! Να του πω και εγώ, όσα τόσα χρόνια κουβαλώ!

Να ακουμπήσω το φορτίο, να το ξεφορτωθώ. Να βγουν σαν χείμαρρος οι λέξεις, να κομπιάσω για λίγο από τον πόνο της ψυχής. Να βάλω τα κλάματα, να κομματιαστώ! Να λυτρωθώ από την σιωπή του πόνου. Από τόσα και άλλα τόσα που ήθελα και δεν είπα!

Για όλους εκείνους που στήριξα και δεν υπήρξαν πουθενά όταν εγώ τους χρειάστηκα! Για όλα τα «ναι» που είπα και για εκείνα τα «όχι» που μου κράτησαν κακία όταν τα ξεστόμισα και με αδίκησαν. Για την αδικία που μου χρέωσαν, ενώ πάντα έδινα την ψυχή μου κι ας μάτωνα.

Να κλάψω, να βγάλω από μέσα μου όλα εκείνα τα «γιατί», να τα ακουμπήσω κάπου για λίγο και ύστερα θα φορέσω πάλι το χαμόγελό μου, θα κρύψω όπως ξέρω τον πόνο πίσω από τη χαρά! Γιατί δεν έμαθα να φορτώνω τους άλλους παρά μόνο να παίρνω φορτία. Αχ και να ξερες, πως είναι να δίνεις και να μην αναγνωρίζουν το ελάχιστο. Αλλά θα κρυφτώ πίσω από το «χαχανιτό μου» πάλι, γιατί έμαθα να μάχομαι και όχι να υποκύπτω στα προβλήματα.

Τώρα τι να σου πω κι εσένα. Και τι να καταλάβεις. Θα σου πω μονάχα, πως υπήρξαν κάποια άτομα που με στήριξαν. Ελάχιστα άτομα και πολύ πολύ δικά μου. Μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού. Όταν η πόρτα έκλεινε και κατέρρεα εκείνα ήταν εκεί να με σηκώσουν! Και αυτά τα ευχαριστώ από καρδιάς! Για εκείνα τα δάκρυα που σκούπισαν και για εκείνες τις λέξεις που μου χάρισαν, για εκείνο το «Θέλω να χαμογελούν τα μάτια σου, όχι μόνο τα χείλη σου!», για εκείνο το «πονάω όταν σε βλέπω έτσι!»

Κι αν επιμένεις, απλά πάρε με μία αγκαλιά! Μία αγκαλιά λυτρωτική που θα φέρει την Ανάσταση στην ψυχή! Αν με ρωτάς, μόνο αυτό θέλω, μια αγκαλιά να ξαναγεννηθώ! Φτάνει μόνο αυτό!

Πάρε με μία αγκαλιά, αυτό έχω ανάγκη και ίσως κάποια στιγμή να σου πω και με λέξεις όσα έχω στην ψυχή μου.
Για τώρα όμως, αφού επιμένεις, μία αγκαλιά είναι υπεραρκετή! Να κρυφτώ στην ασφάλεια που φέρει η μυρωδιά σου, να παγώσω το χρόνο στο σφίξιμο, να ανασάνω πάλι! Να πάρω δύναμη και να συνεχίσω!