Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου
Μεγάλη παγίδα οι προσδοκίες, γιατί όταν εμπλέκονται συναισθήματα, θολώνουν τα νερά της αλήθειας και φτάνουμε να περιμένουμε πράγματα, που δεν θα έκανε ο άλλος για μας. Νιώθουμε κι επειδή νιώθουμε, περιμένουμε κι ο άλλος να νιώθει. Αισθανόμαστε κι είμαστε έτοιμοι να δώσουμε τα πάντα μας και περιμένουμε κι ο άλλος να κάνει το ίδιο.
Μεγάλη πλάνη οι προσδοκίες, γιατί όταν σ’ αυτόν τον κόσμο τον ψυχρό, τον άνιωθο, πιστέψεις πως βρήκες έναν άνθρωπο να σου κρατά το χέρι, παραδίνεσαι και χαρίζεις τα πάντα σου. Δεν το κάνεις για να λάβεις τα ίσα ως αντάλλαγμα, αλλά γιατί αυτό νιώθεις. Έρχεται όμως μια στιγμή που χρειάζεσαι αυτό το χέρι να σε κρατήσει και ψάχνεις γύρω σου, αλλά δεν είναι κανείς…
Πόσο μεγάλη απογοήτευση να ψάχνεις στήριξη σ’ αυτούς που υπήρξες βράχος και να βρίσκεις το απόλυτο τίποτα! Πόσο μεγάλη απογοήτευση, όταν άνθρωποι που σήκωσες, που στάθηκες στο πλάι τους, που σκούπισες το δάκρυ τους, εξαφανίζονται στην πρώτη ανάγκη σου! Πόσο αβάσταχτη η μοναξιά, όταν στην δύσκολη στιγμή σου, βλέπεις μόνο κλειστές πόρτες. Τις ίδιες πόρτες που κάποτε σε περίμεναν ορθάνοιχτες, για να τους χαρίσεις τα όλα σου, αυτά που απλόχερα έδινες.
Κι αν έδωσες και δεν πήρες πίσω, δεν πειράζει. Κι αν στήριξες και σ’ άφησαν μετέωρη, δεν πειράζει. Δεν πειράζει να λες και να συνεχίζεις και κάθε παγίδα που θα περνάς θα σε γεμίζει δύναμη. Δεν πειράζει να λες και να προχωράς και κάθε πλάνη που θα νικάς, θα σε ατσαλώνει περισσότερο.
Δεν πειράζει να λες και να μην το βάζεις κάτω, μόνο όταν έχει κάποιος μέσα του, μπορεί να δώσει. Αυτό να θυμάσαι και να μην το βάζεις κάτω!