Γράφει η Αναστασία Κοζίμπα
Χρόνια καθισμένη στο ίδιο σημείο, πόση απόσταση έκρυψα στις σκέψεις.
Έντυσα με δυσκολία το δυνατό, να μη προλάβει να πληγωθεί κανένας.
Ονόμασα με πείσμα τους ικανούς, λίγους · να μη συνηθίσω στο μαζί.
Να μην έχεις κάτι να πάρεις από μένα στο φευγιό σου. Να μη σου δείξω τίποτα από συναίσθημα και σου φανώ ευάλωτη. Περάσαν οι άνθρωποι και όλο κάτι ζητούσαν και έτσι πίστεψα ότι αυτό είναι αγάπη. Τα χρόνια τα πέρασα, κουράσανε τα μέτρα και τα όρια την ψυχή.
Έμαθα να μετράω την απόσταση στα χιλιόμετρα και έχανα την ουσία. Πιο μακριά υπήρξαν αυτοί που ήταν δίπλα μου.
Χρόνια καθισμένη στο ίδιο σημείο, κάποιος θα πει επιλογές . Μα ποιος επιλέγει αυτούς που κρύβουν αλυσίδες στα χέρια τους για σένα .Χρυσά κλουβιά , ποιανού οι ανασφάλειες βρίσκουν καταφύγιο; Για ποιον να αλλάξω και γιατί , αφού δε θα’ μαι εγώ· τι αλήθεια να σου δώσω;
Κοινά τα θέλω στην αρχή, να ταιριάξουν με το στανιό μαζί μου . Ανάγκες που στην πορεία αλλάζουνε σε φυλακές. Και έτσι κάπως με βλέμμα σκοτεινό ποιον σωστό να αντικρίσεις ; Γνωστοί δικοί σου, γίναν πιο άγνωστοι από τον καθένα.
Ο φόβος της επανάληψης, μου έκρυψε τις λέξεις.
Με τι λόγια να την κρατήσω!
Με τι λόγια να κρατήσω εκείνη που θυμίζει το σωστό;
Εκείνοι που έρχονται για λίγο και μένουν για πολύ. Δε σου υπόσχονται τίποτα κι όμως όλα τα έχεις ακούσει.
Χωρίς μεγάλα λόγια, μου έδιωξες τους φόβους. Έβγαλες τις αλυσίδες που είχα ξεχασμένες στα χέρια, να μπορώ να σ’ αγκαλιάσω.
Να μπορώ να δω καθαρά, να μην τρέξω μακριά σου. Να μην πληρώσεις εσύ τα λάθη των προηγούμενων και έτσι χάσω λίγη ζωή ακόμα.
Πόση προοπτική να κρύβει ένα χαμόγελο;
Είναι και αυτοί οι άνθρωποι οι σωστοί που δε ζητάνε τίποτα. Έχουν μάθει να δίνουν σημασία..
Έσκυψα το πρόσωπο μου στο δικό σου , σα να ακούμπησα ψυχή επάνω σου. Δε μίλησες. Δε χρειάστηκαν προτάσεις γι’ αυτήν την ένωση .
Αυτή η σύνδεση, που ξεκινάει για εμάς πριν ακόμα συναντηθούμε.
Λες και μας προετοίμασαν τα λάθη έως τώρα. Αν σε γνώριζα πιο πριν, ίσως να μη σε εκτιμούσα. Ίσως ο πανικός της ηλικίας μου σε τρόμαζε.
Μηδένισες την απόσταση, ανάμεσα στο τώρα και τα αύριο .
Υπάρχουν και αυτοί. Αυτοί που ήρθαν, χωρίς να περιμένεις.