Γράφει η Χριστίνα Γαλιάνδρα
Το ακριβότερο ρούχο στο κορμί μου είσαι. Με έντονα ζωηρά χρώματα και με πολύ απαλή υφή.
Σε φοράω μέσα από όλα μου τα συναισθήματα. Χειμώνα, Καλοκαίρι.
Σε όλες τις εποχές, μου είσαι απαραίτητος.
Μια μέρα ξεχάστηκα και δεν σε φόρεσα. Βλέπεις η αγωνία, το άγχος, η αβεβαιότητα, όλη η κούραση, απέσπασαν το μυαλό μου και δεν σε φόρεσα «προστασία μου»!
«Άοπλη» μπήκα στη μάχη και έχασα.
Έχασα την ελπίδα μου, την υπομονή μου, το θάρρος μου, το κουράγιο μου. Έχασα την πρώτη και την τελευταία ανάσα ελευθερίας. Τότε ήταν που κατάλαβα πως μου είσαι απαραίτητος. Και πως ό,τι καιρό και να κάνει εσύ πάντα «στολίζεις» το σώμα μου.
Με τα φιλιά σου, τα χάδια σου, την ανάσα σου, που περίτεχνα και δεξιότεχνα κεντάνε στο σώμα μου αραχνούφαντο ύφασμα που θα ζήλευαν ακόμα και οι καλύτερες μοδίστρες.
Κι αφού σε φορέσω, με κινήσεις λεπτές, προσεκτικές, βρίσκω κάτι απλό, άνετο και βολικό για να βγω απ’ το σπίτι. Δεν με νοιάζει κι αν δεν αρέσω. Δεν με ενδιαφέρει αν θα περάσω απαρατήρητη.
Εσένα μόνο να νιώθω επάνω μου και δεν με νοιάζει τίποτε.
Η ομορφιά, η γοητεία, το πάθος, είναι μόνο για σένα. Μόνο για τα μάτια σου. Όταν ξαπλώνουμε. Όταν ξυπνάμε. Όταν βγαίνουμε. Όταν γελάμε.
Εσύ, το ακριβότερο ρούχο επάνω μου! Κι όλα τ’ άλλα απλά αναγκαία υφάσματα!
