Γράφει η Δώρα Βλαχοπούλου
Και κάπως έτσι τελείωσε, πριν καλά καλά ξεκινήσει.
Με ένα μήνυμα. Με ένα «θα τα πούμε, να περνάς καλά».
Αλλά τι να πούμε. Τι να πω με έναν άνθρωπο που με κοστολογεί όσο ένα μήνυμα.
Τίποτα δεν έχω να πω με ανθρώπους δειλούς και ευθυνόφοβους.
Και ξέρεις τι με πληγώνει περισσότερο; Πως για μία στιγμή πίστεψα ότι ήσουν διαφορετικός. Πως ίσως να ήσουν αυτός που περίμενα και έψαχνα.
Αυτό είναι που με πονάει. Επέτρεψα πάλι σε κάποιον να διαλύσει την ψυχή μου.
Μάλλον δεν έμαθες πως όποιος θέλει το μέλι, πρέπει να έχει το θάρρος να αντιμετωπίσει και τις μέλισσες.
Αλλά, βέβαια, έφταιγαν οι συνθήκες. Δεν πειράζει όμως. Εσύ έπαιξες το θέατρο και εγώ έδωσα το χειροκρότημα, ως ένας απλός παραλήπτης που πρέπει πάλι να μάθει να χορεύει από την αρχή.
Κάποτε κάποιος μου είχε πει ότι οι άνθρωποι φαίνονται στη φυγή τους.
