Γράφει η Άρτεμις Βαμβουνάκη
Έκλαψα, σε έκλαψα αμέτρητες φορές μάτια μου.Θυμάμαι να ουρλιάζω στα σκοτάδια της ψυχής και των φόβων μου.Θυμάμαι κάτι νύχτες τυλιγμένη στα σεντόνια μου να μοιρολογώ το δικό μας μαζί και για πάντα.Να δαγκώνω με λύσσα το μαξιλάρι μου για να ξεσπάσει εκείνο το αγρίμι που έπνιγα λίγο λίγο μέσα μου.Να ξεθύμανουν τα λόγια σου και όλα όσα κάποτε μου υποσχέθηκες μα δε κράτησες στο δικό μας μαζί.
Σκέφτομαι πόσο υπέφερα από την απουσία σου, θυμάμαι να σφίγγω τα χείλη μου και να βουρκώνω σε κάθε φωτογραφία σου, σε κάθε σου κλήση. Να αναπολώ τις υποσχέσεις που μάταια ζήτησα πίσω και να κλαίω με αναφιλητά πάνω στα αποκαίδια μας. Σε εκείνα τα όνειρα που χτίσαμε μαζί ή μάλλον καλύτερα εγώ, μονάχη και πλανεμένη.
Έκλαψα , σε έκλαψα μάτια μου νύχτες ολάκερες που κάθε τόσο ευχόμουν να μη ξημερώσουν ποτέ και μέρες που ο χρόνος σταματούσε και με έβρισκε μεθυσμένη γύρω από το όνομά σου.
Θυμάμαι μια σιώπη να μου μαυρίζει τα σωθικά και μια μόνιμη απουσία σου να με κυριεύει.Να πέφτω στα πατώματα χωρίς καμία ανταπόκρισή σου και να ουρλιάζω γύρω από ένα άδικο γιατί.
Σε εκλάψα τόσο που τα δάκρυα μου γιόμισαν λίμνες και ποτάμια, ξεχείλισαν σαν ερμητικοί χείμμαροι και πότισαν κάθε λογής φυτά.
Κι αν τώρα στέρεψαν τα δάκρυα είναι γιατί κάποτε σε έκλαψα πολύ.. τόσο πολύ που δε θυμάμαι πια…
