Ποτέ δεν πίστευα στο αμοιβαίο και το απόλυτο, μέχρι να σε γνωρίσω!
Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα
Με κανέναν δε μοιράστηκα ποτέ, ότι μαζί σου είδα ξανά το κόσμο μου να ζωντανεύει. Να ορθώνει ανάστημα και να γεννιέται ξανά μέσα από τη λάμψη των κατάμαυρων ματιών σου.
Με κανέναν δε μοιράστηκα ποτέ ,πως από τη μέρα που σε γνώρισα μεγαλώνω όμορφα, χαμογελάω πιο συχνά και οι βαριές μου ανάσες έπαψαν να υπάρχουν κάθε φορά που ανοίγω το στόμα μου να αναπνεύσω.
Ποτέ δεν είπα σε κανέναν ότι μαζί άου θέλω να ζήσω το κόσμο από την αρχή και να δημιουργήσουμε το δικό μας, μέσα σε μια στιγμή.
Δε φαντάστηκα λεπτό, πως είναι να αλλάζει η ζωή ξαφνικά, μέσα σε εκείνο το πρωινό που άνοιξα τα μάτια μου και κοιμόσουν δίπλα μου σαν ήρεμο πουλί που το είχαν αφήσει ελεύθερο.
Όλες οι μέρες μαζί σου από εκείνη τη στιγμή, αλλιώτικες. Μοναδικές. Ζωντανές σα να δουλεύουν οι μπαταρίες μου πιο γρήγορα από ποτέ. Σα να μη σταματούν καθόλου. Σα να επαναφορτίζονται μοναχές τους και να συνεχίζουν ακάθεκτες το έργο τους, δίνοντας μου συνέχεια την ώθηση να συνεχίζω.
Όλες οι νύχτες μου απέκτησαν χρώμα, αγκαλιές, από εκείνες που κουμπώνουν μαγικά και ζεστασιά, χωρίς να φοβαμαι ποτέ κανέναν χειμώνα που έρχεται, γιατί ξέρω ότι έχω εσένα.
Όλα τα σκοτάδια μου σβήστηκαν, σα να τα αφάνισε ένα μαγικό πέπλο που έπεσε πάνω τους με μανία και τα ισοπέδωσε μεμιάς. Οι φωτιές γύρω μου σβήστηκαν απότομα και η όψη μου γαλήνεψε κάνοντας το χαμόγελο μου πιο λαμπερό από ποτέ.
Οι σκέψεις μου μετατράπηκαν απλά σε θετικές και οι προσευχές μου υπάρχουν στο μαξιλάρι μου κάθε βράδυ λίγο πριν κλείσω τα μάτια μου και τυλίξω τα χέρια μου γύρω από το κορμί σου.
Ποτέ μου δε πίστεψα στην ολοκληρωτική αγάπη, στην αμοιβαία, στη κοινή, μέχρι τη μέρα που σε αντίκρισα δειλά και είδα όλα αυτά που περίμενα να έρθουν.
Μαζί σου υπάρχω ξανά. Μοιράζομαι. Ακούω. Αφουγκράζομαι. Ονειρεύομαι και ελπίζω σε ένα αύριο καλύτερο για όλους!