Εσύ είχες μάθει, μόνο να λες λόγια κι αναζητούσα πράξεις με συναίσθημα!
Γράφει η Γεώρα
Δεν είχα τι να σου πω. Εσύ είχες κενό μέσα σου και εγώ μπερδεύτηκα τόσο από τα λόγια σου, που πίστεψα πως είχες συναίσθημα «φορεμένο» στην καρδιά σου.
Βλέπεις οι λέξεις μαγεύουν, μπερδεύουν, παραπλανούν, σε κάνουν να ελπίζεις για εκείνο το άπιαστο όνειρο. Και ανάθεμα, τις πρόφερες τόσο γλυκά, σαν να τις πίστευες. Και αν τις πίστευες;
Βλέπεις τι κακό μου έχεις κάνει; Ακόμα ελπίζω! Κουτή ονειροπόλα θα μου πεις. Μα και εκείνο το «αγάπη μου» εκείνο το είπες με τέτοια τρυφερότητα που το ένιωσα σε κάθε εκατοστό του κορμιού μου.
Πλανεύτρες οι λέξεις. Και εκείνα τα μάτια σου. Και αυτά φταίνε, ο τρόπος που με κοιτούσες πρόδιδε πολλά. Σαν Αυγουστιάτικη νύχτα που γεννάει ελπίδες ο έρωτας για πάθη ανεπανάληπτα.
Λόγια θα μου πεις! Ναι, αλλά όταν με έπαιρνες αγκαλιά έμοιαζαν αληθινά. Και τότε συγκρουστήκαμε! Στην απέραντη κενολογία σου, που να αντέξεις εσύ το δικό μου το συναίσθημα; Που να αντέξεις το δικό μου το άρωμα, να γίνεται ένα με δικές μας στιγμές; Πώς να αντέξεις;
Εσύ είχες μάθει, μόνο να λες λόγια! Ενώ εγώ, αναζητούσα πράξεις με συναίσθημα!