Γράφει η Κρυστάλλω Αρχοντίδου
Να τις φοβάσαι τις στιγμές που χάνονται. Αυτές που φεύγουν βιαστικά και δεν ξαναγυρνάνε. Αυτές που είναι τώρα, και αυτές που θα έρθουν.
Ειναι δύσκολη η ζωή μικρή και πρέπει να βρίσκεις τον τρόπο να κάνεις τα πράγματα που θες. Ό,τι αγαπάς και να μην αφήνεις κανένα να σου στερεί τίποτα.
Τι αξία έχει μια στιγμή χωρίς τίποτα;
Όσο θυμάσαι, σε ξεχνάς. Τι αξία έχει ένα χάδι, μια αγκαλιά, μια αγάπη; Τα πάντα. Γι’αυτο επικεντρώσου σε αυτά.
Μεγαλώνουμε, αλλάζουμε, υπάρχει λόγος που ειναι κύκλος η ζωή. Ενας δρόμος μακρύς, ένα δάκρυ πικρό, αλλά πρέπει το επομενο πρωί, να ανοιξεις τα μάτια και να δεις το φως.
Το φως ειναι μέσα σου, ο εαυτός σου είσαι εσύ. Τα γιατί μες την καρδιά μας δεν θα φύγουν ποτέ.
Οι νύχτες, οι μοναξιές , κάνουν τους ανθρώπους πιο δυνατούς.
Να έχεις αντοχή λοιπον για όλα. Γιατί, ειναι σύντομη η ζωή και δεν περιμένει εμάς. Ούτε κανέναν!
