Γράφει η Ρούλα Παγιαλάκη
Και τι καταφέραμε λοιπόν;
Όλες οι ανατολές να μην έχουν το φως που είχαν κάποτε οι δικές μας.
Όλες οι θάλασσες να μοιάζουν ρηχές και γαλήνιες, σαν από καιρό ταξιδεμενες.
Όλα τα καλοκαίρια να μην έχουν μέσα έναν Αύγουστο, ούτε αλμύρα στο δέρμα.
Όλα τα ηλιοβασίλεματα να μην καταλήγουν στην δύση, να μένουν μετέωρα.
Όλα τα τραγούδια να μην έχουν στίχους, αλλά απλά μουσική .
Όλα τα ταξίδια να μη έχουν προορισμό και σημείο συνάντησης.
Όλα τα φιλιά, να μην έχουν γεύση και ουσία ,αλλά να μυρίζουν ανασφάλεια.
Οι αγκαλιές να μην κουμπώνουν απόλυτα ,να μοιάζουν ετοιμόρροπες.
Τα όνειρα να βαφτίζονται ροζ, σαν ξεπλυμενα.
Και τελικά τι καταφέραμε;
Εγώ εδώ.
Εσύ εκεί.
Εγώ μισή.
Μίσος και συ.
Και το βλέμμα ορκισμένα θλιμμένο να καρτερει ,το μήπως, το αν, το γιατί.
Και τελικά τι καταφέραμε,
αν όχι τίποτα, ίσως τα πάντα.
Χωριστά.
Αφιερωμένο..
