Γράφει ο Γιάννης Βογιακέλης.
Κυρίες μου, μια ερώτηση έχω να σας κάνω. Εσείς που ζητάτε αρσενικό “παλαιάς κοπής”, είναι επειδή είστε εσείς θηλυκό “παλαιάς κοπής” ή μήπως γιατί έτσι θέλετε να νιώσετε; Γιατί θα σας πω κάτι τώρα.. το “παλαιάς κοπής” θηλυκό, δεν ζητάει και πολλά πολλά. Τα θυμάστε ή τα έχετε ακούσει, μην σας τα λέω κι εγώ τώρα..
Εγώ νομίζω πως κάτι σας έχει λείψει για να το ζητάτε. Νομίζω πως σας έχει λείψει το να νιώσετε γυναίκα, όπως ορίζεται από κάποια ιστορία ή παραμύθι. Εκείνα τα ρομαντικά, τα ονειρεμένα. Και, ok, λογικό να σας λείψει κάτι τέτοιο.
Έχουμε, ως κοινωνία, περάσει τον άντρα και τη γυναίκα από έναν οδοστρωτήρα εν ονόματι “ισότητα” και έχουμε χάσει τους ρόλους μας λίγο. Δε λέω, ωραία η ισότητα αλλά όταν έρχεται σε αντίθεση με τη φύση μας, γίνεται λίγο περιττή, δεν νομίζετε;
Τι εννοώ με αυτό; Εννοώ πως, όπου η εξίσωση των δύο φύλων εφαρμόζεται στην απόλυτη μορφή της, νιώθουμε καταπιεσμένοι, αφύσικοι. Δεν μπορούμε ρε παιδί μου, πώς να το κάνουμε! Έχουμε άλλες λειτουργίες! Εξ ου και αυτό το “κάτι” που μας λείπει και ψάχνουμε· είτε σ’εμάς, είτε στη συντροφιά μας. Ψάχνοντάς το όμως, ας μην καλλιεργήσουμε εκ νέου την ανισότητα..
Αυτό που, στην ουσία, θέλουμε να πετύχουμε, είναι η ίση αξία κι όχι μια ισοπεδωτική ισότητα, δίχως ισορροπίες.
Ναι, είμαστε διαφορετικοί αλλά έχουμε την ίδια αξία ως άνθρωποι.
Όπως δεν χρειάζεται ένας χτίστης να γίνει γιατρός για να θεωρηθεί εργαζόμενος, έτσι και δεν χρειάζεται ο άντρας να γίνει γυναίκα και η γυναίκα άντρας για να θεωρηθεί άνθρωπος. Πρέπει απλά να δεχτούμε πως το κάθε φύλο, έχει τα προτερήματά του.
Για παράδειγμα, η ικανότητα μιας γυναίκας να επεξεργάζεται πολλά πράγματα ταυτόχρονα, δεν μπορεί να υιοθετηθεί εύκολα από έναν άντρα. Αντίστροφα, η ικανότητα ενός άντρα να εστιάζει όλη του την προσοχή σε ένα και μόνο πράγμα, επίσης δεν μπορεί να υιοθετηθεί εύκολα από μια γυναίκα. Δεν λέω ότι δεν γίνεται, απλά τονίζω το σύνηθες, τον κανόνα που επιβεβαιώνεται από τις εξαιρέσεις του.
Αν ενστερνιστούμε την διαφορετικότητά μας, η μισή δουλειά θα έχει γίνει. Και ξέρετε; Όταν ο καθένας πάρει τη θέση, τον ρόλο που ενστικτωδώς του ανήκει, θα νιώσουμε λίγο πιο γεμάτοι, όλοι μας. Τον ισορροπημένο και εξελιγμένο του ρόλο όμως· δεν λέω να γυρίσουμε στα παλιά.. Ο άντρας να είναι αρσενικός και η γυναίκα θηλυκή αλλά πάντα με σεβασμό και κατανόηση. Ούτως ή άλλως, αυτός δεν ήταν ο πρωταρχικός στόχος του φεμινισμού; Ίση αξία, δικαιώματα.. Μία διόρθωση στον εσφαλμένο κοινωνικό διαχωρισμό του ανθρώπινου είδους κατά το φύλο του.
Και κάπως έτσι, έρχομαι και βρίσκω τον όρο “παλαιάς κοπής”, αχρείαστο, ίσως και λάθος. Οι παλαιάς κοπής άνθρωποι, δεν κουμπώνουν στις “νέας κοπής” εσοχές της κοινωνίας μας. Η κοινωνία εξελίσσεται και αγκαλιάζει όσους την αγκαλιάζουν. Αυτήν που είναι τώρα, στο παρόν, όχι στο παρελθόν της.
Επίσης, όμως, βρίσκω αχρείαστο και τον ακραίο φεμινισμό. Ας τον πούμε “φεμιναζισμό” για να του δώσουμε την βαρύτητα που του πρέπει. Τα άκρα, φέρνουν ακραίες αντιδράσεις. Η αναζήτηση της θηλυκότητας και του ανδρισμού σε ένα “ισοπεδωμένο σήμερα”, κάνει το “χθες” να φαντάζει καλύτερο κι ας μην είναι.. απλά και μόνο επειδή τότε ήταν πιο ευδιάκριτοι οι ρόλοι μας και αναπολούμε επικίνδυνα τα “περασμένα μεγαλεία”.
Η σημερινή μας κοινωνία προσπαθεί να ωριμάσει και, ανάμεσα στα όσα λάθη της στη διαδικασία αυτή (που ακόμα δεν ξέρουμε πού και πώς να σταθούμε καλά καλά), το μόνο σωστό της είναι πως έχει απορρίψει εκείνη την “παλαιά κοπή”, με την γυναίκα να σηκώνει όλο το βάρος της ανατροφής και τον άντρα να σηκώνει όλο το βάρος της οικονομίας μιας οικογένειας και άλλα πόσα παραδείγματα δυσαναλογίας ευθυνών.
Να θυμάστε τα εξής: οι “παλαιάς κοπής” άντρες, ανήκουν στις “παλαιάς κοπής” γυναίκες.. κι αυτά τα ζευγαράκια, ανήκουν σε “παλαιάς κοπής” ιστορίες και παραμύθια (που γράφτηκαν και θαυμάστηκαν από “παλαιάς κοπής” κοινωνίες και πάει λέγοντας).
Βρισκόμαστε στο μεταίχμιο μιας κοινωνικής εξέλιξης που έχει καθυστερήσει πολύ. Ας μην κάνουμε πισωγυρίσματα με απατηλές νοσταλγίες μιας “καλύτερης εποχής”. Αυτά δεν βοήθησαν κανέναν και σε καμία περίπτωση.
Ας πάμε μπροστά με μέτρο, όχι με ακρότητες.
