Γράφει η Μαρία Κουγιουμτζόγλου
Θέλεις λες να με ξαναδείς. Και τι θέλεις από μένα τώρα; Τι περιμένεις; Ν’ αρχίσω μαζί σου τις διαπραγματεύσεις για το τι μπορείς και τι δε μπορείς να αισθανθείς για μένα και πότε χρονικά σε βολεύει; Να περιμένω να βάλεις σε τάξη το μυαλό, την καρδιά και τη ζωή σου, μέχρι ν’ αποφασίσεις που με τοποθετείς μέσα σου;
Κι αν τελικά, υποθετικά μιλώντας πάντα, μου κάνεις την τιμή ν’ αποφασίσεις ότι αυτά που νιώθεις είναι δυνατά, εγώ τι πρέπει να κάνω; Να πατήσω το διακόπτη στο «on» και να συνεχίσουμε από εκεί που σταματήσαμε; Συναισθήματα με διαπραγματεύσεις; Αγάπη κι έρωτας με διαπραγματεύσεις; Ή μήπως πρέπει να μπω στο «καλούπι» που σε βολεύει για να μη φοβάσαι;
Έτσι για να ξέρεις, προσπάθησα να έρθω στα μέτρα σου. Κατάφερες και γέννησες μέσα μου την αμφιβολία, μήπως σκέφτομαι λάθος εγώ. Είδα το φόβο στα μάτια σου και όσο κι αν μ’ ενόχλησε, με ανιδιοτέλεια, θέλησα να σου το κάνω εύκολο, αλλά δε μου βγήκε.
Κάτι μέσα μου μ’ έτρωγε και δε μ’ άφηνε να το ζήσω «χαλαρά», όπως λες. Και ξέρεις γιατί δε μου βγήκε; Γιατί εγώ πλέον ξέρω τι θέλω, ποια διαδρομή θέλω ν’ ακολουθήσω και με ποιόν τρόπο.
Τα καλούπια, συμβιβασμοί κι εγώ, έχουμε μαλώσει ανεπιστρεπτί, χωρίς ελπίδα για επανασύνδεση. Κι αν ποτέ χρειαστεί να ξαναμονιάσω μαζί τους, θα πρέπει να είμαι σίγουρη, ότι ο λόγος αξίζει τον κόπο του συμβιβασμού. Θα είναι από επιλογή και όχι από φόβο μη μείνω μόνη.
Πήρα αποφάσεις που αλλάζουν ριζικά τη ζωή μου και την ασφάλεια που είχα μέχρι χθες. Χαλάω τη «βολή» μου και βγαίνω από μια ζωή, που για τον πολύ κόσμο και τα στερεότυπά του, ήταν ιδανική. Και ο λόγος είναι, γιατί μου τελείωσε με το «λίγο» και το μέτριο. Δεν τα θέλω άλλο, τα σιχάθηκα. Αρρωσταίνω και στην ιδέα τους μόνο. Πορεύομαι και προχωράω μόνη μου από επιλογή και είμαι διατεθιμένη να πληρώσω και το τίμημα. Αφήνω πίσω μου μια ζωή που βάλτωσε και παίρνω μαζί μου μόνο βαλίτσες, δίχως να γυρίσω να κοιτάξω πίσω.
Και φοβάμαι… Για την ακρίβεια είμαι τρομοκρατημένη.
Τολμάω όμως και κάνω μια επιλογή. Αποφασίζω να ζήσω μακριά απ’ το μέτριο και το χλιαρό και τη στηρίζω. Αν δε στηρίξω την επιλογή μου ξεκινώντας τη ζωή μου απ’ την αρχή, θα είναι σα να κοροϊδεύω τον εαυτό μου.
Και φοβάμαι… κι έχω πληγωθεί… κι έχω κάνει λάθη που πληρώνω… και χρόνια απ’ τη ζωή μου έχω χάσει άδικα, με λάθος επιλογές, με λάθος ανθρώπους κι όλα τα συναφή. Σίγουρα η ζωή κανενός δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα.
Άλλο φοβάμαι όμως κι άλλο είμαι δειλός. Στη ζωή αν δε ρισκάρουμε, δεν ακολουθούμε το ένστικτό μας και δεν τολμάμε, δεν τη ζούμε. Το έχω δει το έργο και το ξέρω καλά.
Υπήρξα πανηγυρικά δειλή και φοβισμένη και το πλήρωσα, καίγοντας το μυαλό μου με αμέτρητα «αν» να με βασανίζουν. Αν έκανα αυτό έτσι…αν έκανα το άλλο αλλιώς, αν δε δείλιαζα, αν τολμούσα, αν δε φοβόμουν…
Αρνούμαι να μπω σε καλούπια και να γίνω ξανά κάτι που δεν είμαι πια. Θέλω να προχωρήσω μπροστά, να τρέξω αν χρειαστεί, να παρασυρθώ, να κάνω λάθη, να τσαλακωθώ και αν έχω την τύχη να ερωτευτώ και να μ’ ερωτευτούν, ν’ αγαπήσω και να μ’ αγαπήσουν στα κόκκινα. Κι αν είναι πάλι λάθος οι επιλογές μου κι αν σπάσω πάλι τα μούτρα μου, τουλάχιστον στο τέλος να μπορώ να πω «χαλάλι, άξιζε τον κόπο η διαδρομή».
Αφού δεν το’ χεις και δε μπορείς, άστο! Δε θέλω άλλα απωθημένα, αρκετά μάζεψα. Θέλω να ζήσω αυτά που δεν έζησα. Και θέλω να ξεκινήσω τώρα. Μεγάλωσα και δεν έχω άλλο χρόνο για χάσιμο…
