Έλα να με σώσεις από αυτό που έγινα χωρίς εσένα….

Γράφει η Αριάδνη Αρβανίτη

Από την ημέρα που έφυγες αναλώνομαι από εδώ και από εκεί. Σε ανούσια βράδια, σε άσκοπες αγκαλιές, σε μάταια ξενύχτια και σε θάλασσες αλκοόλ.

Έλα να με πάρεις από όλα αυτά. Έλα…

Ξέρεις κι εσύ καλύτερα από εμένα πως ο λόγος που γίνονται όλα αυτά είναι για να έρθεις και να με σώσεις. Να με τραβήξεις από την θολή πραγματικότητα που ζω και να με επαναφέρεις στη δικιά μας. Να με βγάλεις από την ματαιότητα της ύπαρξής μου. Έλα σε παρακαλώ.

Σε ψάχνω τόσο πολύ και τόσον καιρό που πλέον, νομίζω, πως έχεις χάσει την ουσία σου κι εγώ έχω πια ξεχάσει την μορφή σου. Σε έχω, πλέον, μυθοποιήσει σε τέτοιο βαθμό που έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι αν τα χαρακτηριστικά που ο νους μου σου αποδίδει όντως υπάρχουν πάνω σου ή είναι και αυτά αποκύημα της φαντασίας μου. Σε έχω ονειρευτεί τόσο πολύ, που πια, έχεις χάσει την αλήθεια σου.

Έλα να με μαζέψεις από όλα όσα νομίζω ότι νιώθω. Ξέρω βαθιά μέσα μου πως δεν είναι αληθινά, πως οι αγκαλιές που ξοδεύομαι είναι χωρίς ουσία γιατί τα χέρια που με αγγίζουν δεν είναι τα δικά σου και τα χείλη που φιλάω μου δίνουν δανεικά φιλιά, δεν μου ανήκουν. Κάνε κάτι για αυτό σε παρακαλώ. Μην αδρανείς και μην αδιαφορείς άλλο. Μην με «αδειάζεις» έτσι.

Έλα να με σώσεις από όλους και από όλα. Από την αέναη και ατέρμονη πλήξη και βαρεμάρα της καθημερινότητάς μου. Από τα τραγούδια που μιλάνε για χωρισμό που στροβιλίζονται καθημερινά μες στο κεφάλι μου. Από τα βράδια εκείνα που θαρρείς πως δεν θα ξημερώσουν ποτέ. Από τα ατελείωτα τηλεφωνήματα σε φίλους και γνωστούς απλώς για να βρω κάπου να μιλήσω, να πω για εσένα και να κλαφτώ για μια ακόμη φορά.

Από όλα εκείνα τα μηνύματα που έγραψα στο κινητό μου και ποτέ δεν σου έστειλα επειδή ο εγωισμός δεν με άφησε και από εκείνες τις μεθυσμένες μεταμεσονύκτιες κλήσεις που σου έκανα με απόκρυψη από φόβο μην καταλάβεις ότι είμαι εγώ και σε ενοχλήσω αλλά με τον πόθο να με καίει να ακούσω λίγο την φωνή σου στην άλλη άκρη της γραμμής. Για αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα που η φωνή σου στοίχειωνε για ώρες το κορμί και το μυαλό μου…

Έλα να με πάρεις αγκαλιά και να μην με αφήσεις ποτέ. Να κοιμηθούμε μαζί και να ζούμε το δικό μας παραμύθι, το δικό μας «για πάντα».

Έλα να με σώσεις από αυτό που έγινα χωρίς εσένα….