Να ήμασταν βαθιά ειλικρινείς και αφοσιωμένοι στην αγάπη!

Γράφει η “Κλεψύδρα”

Κάποιες φορές έρχεται η ματαιότητα και κάθεται στο στήθος.
Τα κάναμε θάλασσα και όχι σε άπνοια, γεμάτη φουρτούνες, αστραπόβροντα και περαστικούς τουρίστες που πετάνε τα σκουπίδια τους βαθιά στη πληγή.

Εκεί στα βόρεια λίγο λίγο πως λιώνουν οι πάγοι.
Το κέντρο με τη προσποιητή ανθρωπιά και την υποκρισία. Το χρήμα που σκέπαζε το έγκλημα και όλα τα τιμήματα που θα πληρώσουμε μια μέρα.

Η ανατολή, άχ η ανατολή, μια σκέτη φρίκη!
Μια πηχτή γεύση από αίμα, βρωμιά και θλίψη.
Ο ήλιος που όλο σκοτεινιάζει και το φεγγάρι που κοντεύει πια να κλάψει.
Ο γαλάζιος πλανήτης που γυρίζει αδιάκοπα, λαθραίος επιβάτης σε ένα μαθηματικά καλοβαλμένο σύμπαν.

Και έρχονται Χριστούγεννα και δένουν τα δέντρα με καλώδια, με πλαστικό και χρωστικές ουσίες.
Αναβοσβήνουν τα φωτάκια, αναβοσβήνει κι η ψυχή μας.
Είναι η θρησκεία τους ένα πρωί 25 Δεκέμβρη  με καινούργια ρούχα.
Πάσχα με κόκκινο σφαγής.
Ο σταυρός και τα καρφιά.
Ανισορροπία.

Μια μέρα να παίρναμε την ευθύνη μας, εκείνη την αληθινή.
Να ταΐζαμε τα παιδιά, να γιατρεύαμε, να κρατάγαμε το χέρι.
Να μας μιλούσαν για πόλεμο και να γυρίζαμε  τη πλάτη.
Να ήμασταν αδέλφια όπως γεννηθήκαμε, όχι όπως γίναμε .
Να ήμασταν το καλύτερο δυνατό του εαυτού μας!

Όχι οι σιλικόνες, η αλαζονεία και ο ναρκισσισμός.
Να σε έβλεπα να χαμογελάς νύχτα και μέρα.
Να μη χρειαζόταν να μεγαλώσουμε.
Εξάλλου, ποιος το χρειάζεται στα αλήθεια;
Να ήμασταν βαθιά ειλικρινείς και αφοσιωμένοι στην αγάπη!