Σ’έναν κόσμο που βασίστηκε στο ψέμα, κρύφτηκε η αγάπη να σωθεί μάτια μου!

Γράφει η Κωνσταντίνα Τρεπεκλή

Καθώς περνούσαν τα χρόνια, προσπαθούσα να καταλάβω την σημασία της αγάπης. Πως μπορείς να καταλάβεις ότι αυτό που αισθάνεσαι είναι αγάπη ή απλά κάτι που με το πέρασμα του χρόνου θα φύγει. Όποιον ρωτούσα, ποτέ δεν μπορούσε να μου εξηγήσει. Αναρωτιόμουν, αν όντως πλέον, υπάρχει αγάπη τελικά στις μέρες μας, αφού κανείς δεν μπορούσε απλά να μου το περιγράψει.

Μια μέρα όμως, ξεχωριστή, όχι όπως οι άλλες, μπήκες στη ζωή μου. Με το που πάτησες το πόδι σου, άλλαξες τα πάντα. Άλλαξες τον τρόπο που έβλεπα τον κόσμο, τόσα χρόνια. Με έκανες να δω τα πάντα με μια άλλη οπτική γωνία. Κάθε μέρα μαζί σου, ήταν και κάτι καινούριο. Μου άρεσε που ότι ένιωθες, απλά το εκδήλωνες με πράξεις. Σιχαίνομαι τα λόγια μου χες πει και το ίδιο είπα κι εγώ, ποτέ δεν πίστεψα σε αυτά. Αν κάποιος πιστεύει κάτι πραγματικά ποτέ δεν θα σταθεί σε μερικές λέξεις. Και ειδικά στα αισθήματα λόγια δεν χωράνε.

Σε ερωτευόμουν όμως και άργησα να το καταλάβω. Ερωτευόμουν τον τρόπο που μιλούσες και σκεφτόσουν. Ερωτευόμουν το πόσο έξυπνος είσαι, το πόσο καλό χιούμορ έχεις μα πιο πολύ ερωτευόμουν εκείνο το πανέμορφο χρώμα των ματιών σου. Ερωτευόμουν κάθε τι που δεν άρεσε σε εσένα, από τα μαλλιά σου μέχρι και κάτι μικρά σπυράκια που εμφανίζονταν στο πρόσωπό σου.

Μου άρεσε, καθώς μιλάς, να κοιτάω τα μάτια σου και να παρατηρώ πως αλλάζουν χρώμα όταν ο ήλιος τα χτυπάει ή όταν χαμογελάς. Ένιωθα σαν να βλέπω την ψυχή σου μέσα απ’ αυτά.

Έπειτα, άρχιζα να κατανοώ το τι είναι αγάπη.

Το να αγαπάς τον άλλον για αυτό που πραγματικά είναι μέσα του. Να μην κοιτάς την βιτρίνα. Με το πέρασμα του χρόνου αυτή η βιτρίνα σπάει και αλλάζει, γερνάει, δεν μένει πάντα νέα. Η αγάπη δεν κοιτάει εξώφυλλα παρά μόνο την καρδιά.

Όμως, σε έναν κόσμο που βασίζεται στην γνώμη άλλων, μην κάνεις τον κόπο να την ψάξεις. Έχει κρυφτεί, προσπαθώντας να γλυτώσει από το ψέμα που έχει εισβάλλει στη ζωή των ανθρώπων.