Η ασχήμια που κρύβουν οι άνθρωποι “μπαμπούσκες”

Γράφει η Έφη Νερούτσου

Υπέροχα στολισμένοι άνθρωποι, ευγενικοί με όλους, ενεργοί στα social media να δείχνουν σε όλους τους followers τους τα καινούργια πράγματα που πήραν και πάντα μα πάντα κινούνται με βάση το θεαθήναι.

Στην αρχή τους συμπαθείς γιατί είναι ωραία τυπάκια, κάνουν αστεία και περνάτε καλά. Αργότερα θα σε παραξενέψει το γεγονός πως αν και είναι μέσα σε όλα είναι πάντα και λίγο πίσω για να κρυφοκοιτάζουν. Πίνουν το ποτό τους ήσυχα μα πάντα κοιτούν το ποιος τους βλέπει. Τους νοιάζει πάντα τι λένε οι άλλοι για αυτούς άσχετα με το αν τον εκτιμούν ή όχι.

Ξέρεις, είναι δύσκολο να τους καταλάβεις από την αρχή γιατί έχουν πολλές μπάμπουσκες από κάτω τους.
Θα παρατηρείς πολλά πράγματα κατά καιρούς σε αυτούς τους τύπους που δεν είναι και τόσο ωραία αλλά πάντα θα τα προσπερνάς γιατί έχει έναν μοναδικό τρόπο να σε κάνει να νομίζεις πως έχει πάντα δίκιο. Τρομερό έτσι;

Η προτελευταία μπάμπουσκα είναι σχεδόν αντιπαθητική. Βλέπεις κάτι άλλο από αυτό που ήξερες όλο αυτό τον καιρό που σου είναι τόσο ξένο αλλά και πάλι σε φτάνει στο σημείο να πεις πως εκείνος ο ίδιος είναι απλά εσύ είσαι αυτή που τον φέρνεις στα όρια του και αυτό τον κάνει να αλλάζει.

Δεν θα χαλάσω χαρακτηρισμούς για αυτούς τους ανθρώπους, φτάνει να πω πως αγαπούν μονάχα τον εαυτό τους. Μάλλον τώρα που το σκέφτομαι καλά δεν αγαπούν ούτε τον εαυτό τους. Αγαπούν την εικόνα τους και το όνομα τους.
Εγώ βρήκα τον τρόπο -αν και μου πήρε αρκετό καιρό- για να τους καταλαβαίνω και πλέον τώρα που είναι μακριά μου είμαι σίγουρη πως δεν θα τους ήθελα ξανά στο περιβάλλον μου.

Αυτούς τους τύπους τους σιχαίνομαι γιατί είναι ψεύτικοι. “Ζουν” μονάχα όταν τα φώτα είναι ανοιχτά και όταν εκατοντάδες μάτια είναι επάνω τους. Γυρνούν σπίτι και δεν τους έχει μείνει τίποτα από όλα αυτά που έζησαν μέσα στην μέρα και δεν έχουν νιώσει ποτέ αυτό που παθαίνω εγώ με τις κολλητές μου. Το να βγαίνουμε κοκέτες από τα σπίτια μας και να χορεύουμε σαν τρελές χωρίς να μας ενδιαφέρει το αν μας σχολιάζουν, το αν έχουμε κραγιόν ή το αν θα μας κάνουν κοπλιμέντο. Είμαστε αληθινές και δεν υπάρχει τίποτα πιο ωραίο από το να χαμογελάς μεθυσμένη λίγο πριν πέσεις για ύπνο από το να ξεκουμπώνεις μία-μια τις μπάμπουσκες σου για να χωρέσει ο πραγματικός εαυτός σου στο μονό κρεβάτι σου.

Όσο σιχαμάρα και να μου βγαίνει για αυτούς τους ανθρώπους του θεαθήναι και της ψεύτικης λάμψης, στο βάθος τους λυπάμαι. Ξέρεις γιατί; Γιατί δύσκολα θα καταλάβει κάποιος τον πραγματικό τους εαυτό, πάντα θα βρίσκονται με πολλούς ανθρώπους και θα κλαμπάρουν στα πιο in μαγαζιά αλλά πάντα θα είναι δυστυχισμένοι όταν κλείνουν οι προβολείς.
Και πίστεψε με, χειρότερη τιμωρία δεν υπάρχει.