Στείλε τα διαόλια σου εκεί που ανήκουν και γύρνα το πρόσωπό σου στον ήλιο!

Πες μου, ποιο φόβο αγάπησες πάλι; Ποια ανασφάλεια σε έδεσε αποβραδίς στο κρεβάτι σου και δεν μπορείς να σηκωθείς τώρα που ξημέρωσε;

Πες μου, ποιοι δαίμονες καθήλωσαν ξανά το μυαλό σου σε μια αναπηρική καρέκλα και το κορμί κάτω από μια κουβέρτα;

Και πες μου, γιατί η καρδιά σου φοράει μαντήλι στα μάτια; Ποιος της το έδεσε εκεί; Ποιος την ανάγκασε να επιβραδύνει το ρυθμό της τόσο, που να μην ακούγεται πια;

Πες μου, γιατί θα σε ακούσω. Δεν ξέρω αν θα σε καταλάβω, αλλά θα σε ακούσω. Όχι, δεν είμαι ψυχολόγος, αγάπη. Δεν κάθομαι σε ένα γραφείο, ούτε θα σε βάλω να ξαπλώσεις σε κανένα καναπέ.  ‘Άλλο αξίωμα έχω, άλλη ιδιότητα.

Έχω βρεθεί εκεί, κι εγώ. Μέσα σε αυτό το λαβύρινθο, που δεν έχει αρχή μα ούτε και τέλος. Ούτε είσοδο, ούτε έξοδο. Για την ακρίβεια, προσγειώθηκα εκεί, πέφτοντας από τον ουρανό, απ’ όπου πετούσα ανέμελη. Και μετά, άρχισα να τρέχω. Ασθμαίνοντας, προσπάθησα να βρω το δρόμο για την έξοδο. Λαχανιασμένη, γύρισα το κεφάλι δεξιά κι αριστερά αμέτρητες φορές, προσπαθώντας να αποφασίσω ποιο μονοπάτι να διαλέξω. Πάλεψα να φανταστώ ποια είναι η διαδρομή για να βγω. Μάταιος κόπος, χρυσό μου. Όσο τρεχοβολούσα μανιασμένα, άλλο τόσο μου φαινόταν πως κάνω κύκλους, ή στην καλύτερη οχτάρια. Καμιά ελπίδα.

Απεγνωσμένη συλλογίστηκα πως δε θα μπορούσα ποτέ και με τίποτα να βγω από το αναθεματισμένο συνεχές αδιέξοδο. Πως θα συναντώ μπροστά μου τοίχους, παντού, τσιμεντένιους και θεόρατους. Ούτε να σκαρφαλώσω δεν μπορούσα, τόσο τερατώδεις ορθώνονταν παντού γύρω μου. Ανήμπορη να φτιάξω μία έξοδο κινδύνου και να ορμήσω έξω, ή έστω να καταστρώσω ένα χάρτη, χρησιμοποίησα τη μόνη μου επιλογή: ξάπλωσα κάτω, στο χώμα. Σταμάτησα συνειδητά να τρέχω και να ψάχνω.

Όχι, όχι, δεν παραιτήθηκα, μη βιαστείς να πεις πως τα παράτησα. Ξάπλωσα, με τα χέρια μου επάνω στην καρδιά μου. Την αφουγκράστηκα. Χτυπούσε ακόμα φίλε μου. Έλεγε κάτι ακατανόητα, μπερδεμένα, που δεν μπορούσα με τίποτα να αποκωδικοποιήσω.

Σιγά σιγά, η αναπνοή μου έγινε και πάλι κανονική. Ο ιδρώτας στέγνωσε επάνω μου. Όλα μου τα μέλη χτυπούσαν από την υπερπροσπάθεια, έκαιγαν. Μα εγώ ηρεμούσα. Μια γαλήνη άρχισε να με κατακλύζει, από την κορφή ως τα νύχια. Γιατί γαλήνη; Πολύ απλά γιατί εκείνη ακριβώς τη στιγμή,  το μυαλό μου δούλεψε. Και μετέφρασε όσα προσπαθούσε να πει η καρδιά. Κι αυτό με τρόμαξε πολύ περισσότερο από την μέχρι τότε αγωνιώδη περιπλάνησή μου: δεν με πέταξε κανείς εκεί μέσα, δε με ανάγκασε κανείς να βρεθώ ανάμεσα σε αυτά τα τείχη.

Εγώ ήμουν, μόνη μου το έκανα. Εγώ πήρα ένα ένα τα τούβλα που αντίκρυζα μπροστά μου και έχτισα αυτά τα χορταριασμένα ντουβάρια. Με τα ίδια μου τα χέρια πήρα τις ανασφάλειες, τις αμφιβολίες, τους φόβους μου και τους συμπύκνωσα σε ένα ογκόλιθο, βαρύ κι ασήκωτο, που τον κουβαλούσα καθημερινά στους ώμους μου σαν σχολική τσάντα, πάνω σε μια πλάτη παιδική.

Και τότε αποφάσισα. Θα τα άφηνα όλα να περάσουν από πάνω μου, να με ισοπεδώσουν ολοκληρωτικά. Θα τους επέτρεπα να με διαπεράσουν, να διατρέξουν όλο μου το σώμα. Και το έκανα. ‘Ενας οδοστρωτήρας ανελέητος με έκανε λιώμα. Ένας αέρας καυτός διέτρεξε κάθε μου εκατοστό και εξατμίστηκε από τις άκρες των δαχτύλων μου. Μου φώναζα «ηλίθια, δε θα αντέξεις».

Κι όμως ρε αγάπη, άντεξα. Τα κατάφερα. Γιατί την ίδια εκείνη στιγμή που ήμουν σίγουρη πως θα τα τινάξω-δοξασμένα ή άδοξα, δεν ξέρω-συνέβη κάτι πολύ κινηματογραφικό: άρχισε από το πουθενά να παίζει το «You make me feel» των Archive, και τα δυσθεώρητα ως τώρα τείχη άρχισαν να χαμηλώνουν. Άρχισαν να λιώνουν, σαν παγωτά στην έρημο.

Σηκώθηκα με όση δύναμη μου είχε απομείνει και κοίταξα γύρω μου. Όλα στη θέση τους: τηλεόραση, καναπές, αποτσίγαρα, τσεκ. Μυαλό, τσεκ. Καρδιά, παρομοίως.

Τι άραγε θέλω να σου πω τόση ώρα που σου αφηγούμαι και νομίζεις ότι ακούς ταινία επιστημονικής φαντασίας;

Μη φοβηθείς να βγάλεις φιλαράκο τα πόδια σου από την αναπηρική καρέκλα που σε καθήλωσες και να τα πατήσεις στο έδαφος. Μπορεί να τρεκλίσεις, αλλά θα βαδίσεις ξανά. Μη διστάσεις να πετάξεις πέρα την κουβέρτα, είναι ζέστη τεχνητή. Λύσε το μαντήλι από τα όμορφα μάτια σου, είναι κρίμα να μην αντικρύζεις τον ήλιο. Δεν υπάρχουν κρυμμένοι χάρτες, δε θα ανακαλύψεις αλήθειες αιώνιες πουθενά. Μέσα σου βρίσκεται όλη η ισχύς, εσύ είσαι ο ρυθμιστής της. Πάτα το ρημαδιασμένο κουμπί που σου δώσαν να κρατάς όταν γεννήθηκες και ζήσε τη ζωή που λαχταράς.

Στείλε τα διαόλια σου εκεί που ανήκουν και γύρνα το πρόσωπό σου στον ήλιο. Έχεις νιώσει ποτέ αυτή τη γλυκιά ζέστη που αφήνει στα χείλη; άνοιξε τα χέρια σου και υποδέξου τη ζωή, καλωσόρισέ την, έχετε καιρό να συναντηθείτε…