Εκείνες οι περίεργες ώρες που ένας κόμπος στέκεται στο λαιμό..

Γράφει η Μπάρμπυ Κορμαρή

Περίεργη νύχτα. Μουντή και βαριά.

Σαν τη ματιά σου, που είναι σκοτεινιασμένη.

Ανταριασμένη θάλασσα το βλέμμα σου, ψάχνει τριγύρω κάπου να ακουμπήσει.

Χείλη σφιγμένα, να συγκρατήσεις το τρέμουλο.

Και το χαμόγελο δε λέει να φανεί.

Σιωπή τριγύρω.

Ένα κουβάρι οι σκέψεις στο μυαλό σου.

Κι εσύ παλεύεις να τις βάλεις σε μια τάξη. Μα ξεφεύγουν.

Η σκέψη σου χιλιόμετρα μακριά.

Κι η καρδιά σου ξέχειλη από αγάπη.

Θες να μιλήσεις, μα ένας κόμπος στο λαιμό σου δε σ΄αφήνει.

Κλείνεις τα μάτια. Νιώθεις τα δάκρυα που προσπαθείς να συγκρατήσεις. Ένα πρόλαβε να τρέξει και τώρα αργοκυλάει στο μάγουλό σου.

Ναι, ξέρω, είσαι καλά, μια αλλεργία είναι, θα περάσει.

Ίσως να κρύωσες, είναι και ο άστατος καιρός…

Καλύτερα να μείνεις σπίτι απόψε.

Ξεγλιστράς  με μαεστρία και νοερά γυρεύεις καταφύγιο στην αγκαλιά του.

Κλείνεις τα μάτια και μυρίζεις το άρωμά του.

Κουλουριάζεσαι στην άκρη του καναπέ και ακουμπάς στο στήθος του.

Γιατί εκεί μονάχα ηρεμείς. Εκεί μονάχα γαληνεύεις.

Κι εκείνος είναι πάντα εκεί, να σε προσέχει.

Να σε κρατάει αγκαλιά και να σκορπά μακριά τους εφιάλτες σου.

Να σου μιλάει ψιθυριστά και να ηρεμεί τους δαίμονές σου.

Ναι, ξέρω, είσαι δυνατή.

Μα είναι στιγμές που θες να ξαποστάσεις.

Να πάρεις μια βαθιά ανάσα.

Να αφήσεις το μυαλό σου να αδειάσει και να κρατήσεις μόνο τη δική του σκέψη.

Να κλείσεις τα μάτια και να αντικρίζεις μόνο τη δική του μορφή.

Να αφεθείς στα χέρια του, να χαθείς στην αγκαλιά του.

Γιατί εκεί μονάχα νιώθεις ασφαλής.

Ναι, ξέρω, θα τα καταφέρεις.

Αύριο θα είσαι πάλι καλά.

Αύριο θα είναι όλα τακτοποιημένα.

Μα απόψε μπορείς να βγάλεις την πανοπλία σου και να αφήσεις τον εαυτό σου ανίσχυρο κι αδύναμο.

Απόψε μπορείς να χαθείς στα  μονοπάτια του  μυαλού σου.

Απόψε μπορείς να είσαι ευάλωτη.

Θα περάσει αυτή η περίεργη νύχτα.

Αυτές οι περίεργες ώρες που δε θέλεις κανέναν…μόνο εκείνον.

Κι αύριο είναι μια καινούρια μέρα.

Αύριο θα είσαι πάλι καλά.

Αύριο θα είσαι πάλι δυνατή.

Αύριο θα σηκωθείς, θα χαμογελάσεις και θα συνεχίσεις να προχωράς.

Κι ας μην ξέρεις πού πας, δε σε νοιάζει.

Σου αρκεί να σε κρατάει απ’ το χέρι.

Σου αρκεί να σου χαμογελάει.

Σου αρκεί να σου ψιθυρίζει

«Μη φοβάσαι, κοριτσάκι… Όλα θα πάνε καλά!»