Συγχώρα με, δεν μένω άλλο πια και συγχώρεσε τον εαυτό σου που είσαι τόσο λίγος

Γράφει η Luna Punk

Σου γράφω με απόλυτη βεβαιότητα πως σε αφήνω πίσω μου πιά να ξεθωριάσεις…να ξεθωριάζεις μέρα με τη μέρα όλο και πιό πολύ, μέχρι να σβήσεις τελείως απ’το μυαλό μου και να υπάρχεις μονάχα σαν παλιά ανάμνηση.

Απ’αυτές, που όταν θα’χουν περάσει πολλά χρόνια, θα προσπαθώ να θυμηθώ αν στ’αλήθεια την έζησα ή ήταν μοναχά μιά ουτοποία που το μυαλό μου έφτιαξε.

Και’σύ, από’κεί μακρυά μου που ζείς, θα πρέπει να με συγχωρέσεις.

Να με συγχωρέσεις αγάπη μου μονάκριβη που δεν αντέχω άλλο να σε περιμένω.

Να με συγχωρέσεις που δεν βαστώ πιά να ονειρεύομαι και για τους δυό, δονκιχωτικούς ανεμόμυλους.

Να με συγχωρέσεις που δεν θέλω πιά να βυθίζομαι σε μιά αέναη άβυσσο, που δεν μπορώ να καρτερώ τη μέρα που θα ξαναρθείς , που κουράστηκα να ζώ σαν σκιά σ’έναν κόσμο γεμάτο χρώματα, που σου γράφω τόσα χρόνια γράμματα σαν παιδί σε μυρωδάτο χαρτί, που σε ψάχνω ακόμη και στην μυρωδιά του πρωινού καφέ μου, που κάθε στίχος μελαγχολικός, μου φέρνει τη θύμηση σου.

Συγχώρεσε με που δεν προσπάθησα ποτέ μου να σε φυλακίσω σε κλουβί.

Που σε άφησα να με αδειάσεις ξανά και ξανά κι ίσως να πίστεψες πως τελικά αυτό αναζητούσα.
Που σου χάρισα ένα κομμάτι μου για πάντα και ‘σύ το χρησιμοποίησες για να χορτάσει το αδηφάγο σου εγώ.

Συγχώρεσε με που πίστεψα τόσο πολύ σε μάς.

Συγχώρεσε με που δεν φοβήθηκα.

Συγχώρεσε με που σε αφήνω.

Και συγχώρεσε και’σένα…που τόσος ήσουνα.