Αν εσύ τα άφηνες όλα και ερχόσουν μια φορά..

Γράφει η Άντζελα Καμπέρου

Άνοιξα πάλι τον υπολογιστή. Έψαξα να βρω ένα τραγούδι να μου φτιάξει τη διάθεση. Ή έστω ένα τραγούδι που να ταιριάζει με τη διάθεσή μου. Τελικά όμως σήμερα δεν έχει τραγούδι. Σήμερα τίποτα δεν ταιριάζει με τη διάθεσή μου, με τις σκέψεις μου. Κανένας στίχος, καμία μελωδία.

Ξέρεις, θέλω πίσω τον ύπνο μου. Μπορείς να μου τον δώσεις; Γιατί ειλικρινά έχω αρχίσει να κουράζομαι. Θέλω και το μυαλό μου πίσω, αν δεν σου κάνει κόπο. Σε παρακαλώ, σταμάτα να μονοπωλείς τις σκέψεις μου, δεν το μπορώ άλλο, δεν το αντέχω. Δεν έχω κάτι άλλο να δώσω, αλήθεια, τα πήρες όλα. Τι; Δεν σου έφτασαν; Συγγνώμη αλλά ειλικρινά αυτά ήταν όλα. Άδειασα, στέρεψα, δεν έχω τίποτα άλλο.

Δεν κοιμάμαι. Σκέφτομαι. Τι θα μπορούσα να είχα κάνει διαφορετικά. Αν θα ήταν καλύτερα αν δεν σε γνώριζα ποτέ. Πως θα ήταν η ζωή μου τώρα αν όλο αυτό το παραμυθάκι το είχα λήξει όσο ακόμα ήταν νωρίς. Και έπειτα από αυτά σκέφτομαι πως θα ήταν αν εσύ δεν δείλιαζες. Αν εσύ τα άφηνες όλα κι ερχόσουν για μια φορά. Ερχόσουν εδώ που τρέμουν τα πόδια σου, εδώ που όλα είναι αβέβαια, όμως τόσο σίγουρα την ίδια στιγμή. Εδώ που ξέρεις πως θα βρεις ότι ζητάς άνευ όρων. Εδώ που τίποτα δεν είναι σίγουρο κι όμως το βλέπω πως νιώθεις σιγουριά. Αν άφηνες τον εγωισμό σου στην άκρη. Τους φόβους και τις ανασφάλειες σου, αν τα πέταγες μέσα στη θάλασσα και τα άφηνες όλα πίσω σου.

Και οι σκέψεις αυτές με οδηγούν να σκέφτομαι πως θα ήταν αν είχαμε κοινή πορεία. Ξέρεις είμαστε σαν δύο παράλληλες γραμμές εμείς οι δύο. Είμαστε πάντα κοντά, δεν λέμε ποτέ αντίο όσα κι αν μπουν στον δρόμο μας, όσες τρικυμίες κι αν περάσουμε, όμως δεν είμαστε ποτέ μαζί. Βαδίζουμε παράλληλα ρίχνοντας κλεφτές ματιές, ίσα ίσα για να διασταυρωθούν για λίγο οι ζωές μας μέχρι να χωρίσουν πάλι στο επόμενο βήμα.

Πιανόμαστε από τα χέρια για να κάνουμε τούτη τη στιγμή, αυτή τη μία στιγμή που οι γραμμές της ζωής μας τέμνονται, να κρατήσει λίγο παραπάνω, όμως ο χρόνος τρέχει ακλόνητος. Και η στιγμή περνάει και χάνεται. Και η ζωή συνεχίζεται. Διάσπαρτες μικρές τέτοιες στιγμές μέσα σε μία πορεία ετών δεν μου λένε τίποτα όμως.

Και παρόλα αυτά καταφέρνουν να με κρατούν ξύπνια τα βράδια. Με μάτια ανοιχτά, με μυαλό σε εγρήγορση και μία καρδιά να χτυπάει άτακτα κάθε που η μορφή σου εμφανίζεται στο ταβάνι του δωματίου μου.

Άλλο ένα τέτοιο βράδυ, ή μήπως να πω καλύτερα πρωί;

Όπως και να έχει. Μπορείς να με αφήσεις να κοιμηθώ λιγάκι; Να κλείσω τα μάτια και να πέσω σε έναν ύπνο δίχως όνειρα. Σε παρακαλώ άσε με να κοιμηθώ λιγάκι.