Έρχεται και μια φορά, που δεν θα αφήσεις να σου φύγει πια!

Σκύβεις κι ανάβεις τσιγάρο. Σηκώνεις το βλέμμα και τον βλέπεις να έρχεται προς το μέρος σου. Ένα “επιτέλους!” ξεφεύγει από τα καπνισμένα χείλη σου, την ίδια στιγμή που το μυαλό σου, στροφάροντας σε ένα ανέλπιστο δευτερόλεπτο λογικής, σε επιπλήττει για το ασύμβατο: “Μα είναι ένας άγνωστος!”
Κι όμως, γλυκό κι αδικημένο μυαλό.. κι όμως, είναι εκείνος.
Είναι το σώμα αυτό που κουβαλάει κάτι δικό σου.
Είναι η σάρκα εκείνη που αγκαλιάζει ένα κομμάτι σου.
Τα μαγνητισμένα μάτια σου, που έχουν κυριολεκτικά κολλήσει σε αυτή τη γνώριμη μορφή, δεν κάνουν λάθος..
Η μισή καρδιά που χτυπούσε τόσα χρόνια μέσα σε ένα λαχανιασμένο στήθος, ξαφνικά ηρεμεί, καθώς αντικρύζει το υπόλοιπο μισό κομμάτι της..
Η ψυχή σου η τρελή κι αδέσποτη, αναγνωρίζει, κάτω από εκατομμύρια κύτταρα, τον οδηγό της.
Υπνωτισμένη σχεδόν, ακολουθείς τον βηματισμό του με προσήλωση.
Όλα τα νεύρα του κορμιού σου χορεύουν στο ρυθμό της πορείας του.
Για μιας δειλιάζεις, η λογική σου εκσφενδονίζει χαστούκια θορυβώδη, όχι όμως αρκετά επώδυνα για να σε συγκρατήσουν.
Δεν θα τον αφήσεις να φύγει, δε θα τον χάσεις, όχι αυτή τη φορά.
Σήμερα, ευγνώμων που η μοίρα σου τον έστειλε ξανά, και σε αυτή τη ζωή, θα τολμήσεις. Και θα κάνεις αυτό που τόσες ζωές λαχτάρησες, εδώ και τώρα. Τώρα και εδώ.
Χώρος και χρόνος συνθλίβονται, γίνονται ένα, καθώς αποχωρίζεσαι τον εαυτό σου όπως τον ήξερες μέχρι σήμερα.
Σηκώνεσαι και προχωράς σίγουρα και αποφασιστικά προς εκείνον, που έχει κοντοσταθεί και σε κοιτάζει σκεπτικός, προσπαθώντας με τη σειρά του να θυμηθεί πού σε ξέρει.
Το χέρι του, ζεστό και οικείο, σφίγγει το δικό σου και ένα  λυτρωτικό “Καλωσόρισες αγάπη μου” μπλέκει μέσα στο αιώνια αναμενόμενο φιλί της χειραψίας σας.
Τον περίμενες σαν αστερόσκονη καθισμένη στις γωνιές του Σύμπαντος.
Και ήρθε, για να σε συμπυκνώσει σε άστρο  νεογέννητο, κινητήρια δύναμη της δύναμής σου.