Γιοβανοπούλου Κική, Author at LoveLetters

About the author

Γιοβανοπούλου Κική

Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη μια κρύα μέρα του Δεκέμβρη και ζω εδώ μέχρι και σήμερα. Λατρεύω την πόλη μου, τον καφέ και την μουσική. Η γραφή, είναι κομμάτι της ζωής μου. Μικρές αναπνοές, είναι οι λέξεις μου στο χαρτί. Μέσα απ' αυτές εκφράζομαι, νιώθω, πονάω, γελάω και συγκινούμαι. Μέσα στις δικές μου γραμμές, αφήνω τα αποτυπώματά μου. Μέσα στις ίδιες γραμμές, μπορεί να βρεις και τα δικά σου...

Some recent articles by Γιοβανοπούλου Κική

Η μεγαλύτερη παγίδα, λέγεται “προσδοκίες”!

Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου Μεγάλη παγίδα οι προσδοκίες, γιατί όταν εμπλέκονται συναισθήματα, θολώνουν τα νερά της αλήθειας και φτάνουμε να περιμένουμε πράγματα, που δεν θα έκανε ο άλλος για μας. Νιώθουμε κι επειδή νιώθουμε, περιμένουμε κι ο άλλος να νιώθει. ...

Ζήσε εσύ στο βόλεμα που βάφτισες ευτυχία κι άσε με εμένα να παλεύω θάλασσες.

Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου Στέκεσαι απέναντι και με ύφος δικαστή, κρίνεις την ζωή μου. Στέκεσαι απέναντι και μιλάς για τα λάθη και τις αστοχίες μου. Στέκεσαι απέναντι και μ' ένα ύφος υπεροχής, προσπαθείς να πείσεις (άραγε ποιον;) πως εσύ τα έκανες όλα σωστά,...

Όσες φορές κι αν (σε) μέτρησα, πάντα λίγος έβγαινες.

Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου Είναι κι αυτός ο έρωτας, που σαν παραμορφωτικός φακός, μεγεθύνει τα όμορφα και κάνει τα άσχημα να μοιάζουν μικρά, σχεδόν ανούσια. Κρύβει τις αληθινές αποχρώσεις και νιώθεις πως δεν υπάρχει τίποτα να φοβάσαι. Γιατί το συναίσθημα νι...

Δεν ξεχνούν το ίδιο εύκολα όλοι, τα “μαζί” που δεν άντεξαν!

Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου Και να που φτάσαμε να δώσουμε τέλος, σ' ένα "μαζί" που δεν αντέξαμε. Και να που φτάσαμε να είμαι εγώ εδώ κι εσύ αλλού. Και να που βολεύτηκες σε άλλη αγκαλιά. Και να που ακόμη πονάω... Μα δεν ορίζει ο χωρισμός τα συναισθήματα. Δεν έ...

Πώς το «σ’αγαπώ», έγινε «δεν σ’αντέχω»;

Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου Πώς αντικαταστάθηκαν οι στιγμές, οι όρκοι κι υποσχέσεις, από φωνές, πικρά λόγια και δυνατούς καβγάδες; Πώς αντικαταστάθηκαν οι ζεστές αγκαλιές και τα γλυκά φιλιά, από ψυχρά βλέμματα και χτυπήματα στην πόρτα; Πώς τα φτερουγίσματα στ...

Τους δρόμους της επιστροφής σου, τους έκαψα, με τα ίδια μου τα χέρια!

Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου Ποια λόγια, ποιες εξηγήσεις και ποιες υποσχέσεις, νομίζεις πως μπορούν να σε γυρίσουν πίσω; Ποιοι όρκοι, ποια "σ' αγαπώ" και ποια συγγνώμη, νομίζεις πως θα σου ανοίξουν το δρόμο της επιστροφής; Τι συγγνώμη να ζητήσεις απ' τις στάχ...

Πού και πού θέλει και να ξαποσταίνει η ψυχή.

Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου Πάλι μία απ' αυτές τις δύσκολες μέρες. Απ' αυτές που κανείς δεν σε καταλαβαίνει, δεν σε νιώθει, δεν μπορεί να σ' ακούσει. Απ' αυτές που όλα μοιάζουν μουντά και μάταια κι ανούσια. Απ' αυτές που όλα σε θυμώνουν, σε κουράζουν και σ' ...

Κάτι βράδια σαν κι αυτό, θέλω μόνο ν’ακούσω τη φωνή σου..

Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου Η απουσία σου, συντροφιά μου κι απόψε. Συναίσθημα πικρό, στιφό, βαρύ, αβάσταχτο. Όλα αυτά τα μικρά και μεγάλα γύρω μου, που σε θυμίζουν, το κλειδί σου στο συρτάρι, η θέση σου στον καναπέ, το φούτερ σου που ξέχασες στη ντουλάπα. Όλ...

Η αληθινή φιλία, μιλάει μόνο τη γλώσσα της αλήθειας!

Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου Δύσκολα βάζω ανθρώπους στην καρδιά μου, αλλά αν το κάνω γινόμαστε ένα, γίνονται κομμάτι μου. Ένα κομμάτι μου που αγαπώ, φροντίζω και προσέχω σαν κι εμένα την ίδια. Ένα κομμάτι που θα σταθώ στο πλάι του ότι κι αν συμβεί, ένα κομμάτ...

Κάποτε με τρόμαζαν οι μάσκες των ανθρώπων, και τα λόγια πίσω από την πλάτη.

Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου Κάποτε με φόβιζαν αυτά τα λόγια πίσω απ' την πλάτη μου. Με τρόμαζε το παρασκήνιο που μπορεί να υπήρχε και που δεν το γνώριζα. Με τρόμαζε η ευκολία με την οποία μπορούσε ν' αλλάζει η όψη των ανθρώπων, όταν δεν κοιτούσα. Με τρόμαζαν ...

All posts by: Γιοβανοπούλου Κική