Γιοβανοπούλου Κική, Author at LoveLetters

About the author

Γιοβανοπούλου Κική

Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη μια κρύα μέρα του Δεκέμβρη και ζω εδώ μέχρι και σήμερα. Λατρεύω την πόλη μου, τον καφέ και την μουσική. Η γραφή, είναι κομμάτι της ζωής μου. Μικρές αναπνοές, είναι οι λέξεις μου στο χαρτί. Μέσα απ' αυτές εκφράζομαι, νιώθω, πονάω, γελάω και συγκινούμαι. Μέσα στις δικές μου γραμμές, αφήνω τα αποτυπώματά μου. Μέσα στις ίδιες γραμμές, μπορεί να βρεις και τα δικά σου...

Some recent articles by Γιοβανοπούλου Κική

Τώρα πια, στέκεται πιο δυνατή από κάθε εμπόδιο..

Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου Κάποτε χαμογελούσε αληθινά. Κάποτε τα μάτια της ήταν φωτεινά. Κάποτε ήταν ευτυχισμένη. Κάποτε... κι αυτό το κάποτε της φαινόταν τόσο μακρινό, σαν να το είχε ζήσει δέκα ζωές πριν. Βαρύς σταυρός απιθώθηκε στην πλάτη της και κλήθηκε μ...

Πόσο θα κράταγε νομίζεις το παραμύθι;

Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου Ξέρεις, δεν αγαπούν οι άνθρωποι μόνο όταν αγαπιούνται. Το αμοιβαίο είναι το ιδανικό, δεν είναι όμως πάντα εφικτό. Δεν γίνεται να παίρνουμε πάντα όσα συναισθήματα θα θέλαμε, δεν γίνεται να νιώθουν πάντα οι άλλοι όπως εμείς γι' αυτού...

Δεν είναι μαγαζί η καρδιά να μπαινοβγαίνεις ανάλογα με τα κέφια σου.

Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου Δεν είναι παιχνίδι ξέρεις η σχέση. Δεν είναι μαγαζί η καρδιά, που λέει και το άσμα. Δεν μπορείς να μπαινοβγαίνεις στη ζωή του άλλου, ανάλογα με την διάθεση της στιγμής, γιατί ξέρεις νιώθουν οι άνθρωποι, πονούν οι άνθρωποι, πληγώνον...

Βαρέθηκα να προσποιούμαι μια φιλία, για να μπορώ να σε έχω στη ζωή μου.

Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου Χρειάστηκε καιρός κι ένα μεθυσμένο βράδυ για να καταφέρω να σταθώ μπροστά σου και να ξεστομίσω όσα κρύβω μέσα μου. Όσα ίσως δεν κατάλαβες ποτέ ή ίσως δεν θέλησες ποτέ να καταλάβεις. Όσα ίσως δεν σου έδειξα ποτέ ή ίσως δεν τόλμησα ...

Δικός μου ο δρόμος, δικός μου ο προορισμός, δικά μου και τα λάθη. Κι ας τα πληρώνω!

Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου Δεν θα με δεις να πέφτω, να σπάω, να κομματιάζομαι. Δεν θα με δεις να παραιτούμαι, να απελπίζομαι, να τα παρατάω. Δεν θα με δεις να το βάζω κάτω, να αφήνομαι στη μοίρα μου. Δεν θα με δεις ποτέ να πάω όπου με πάει. Ό,τι κι αν συμβε...

Να θυμάσαι πως το χαμόγελο έρχεται, όταν δεν τα παρατάς!

Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου Είναι και κάτι στιγμές που δεν θες τίποτα και κανέναν. Είναι και κάτι στιγμές που δεν αντέχεις ν' ακούς, να βλέπεις, να νιώθεις. Είναι και κάτι στιγμές που ακόμη κι εσύ ο ίδιος, σου είσαι βάρος. Αισθάνεσαι να πνίγεσαι, ν' ασφυκτιάς...

Κι αν κάποτε νιώσεις να σου λείπω…

Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου Ίσως έρθει μια στιγμή που θα πέσει στα χέρια σου μια παλιά φωτογραφία, που θ' ακούσεις τυχαία ένα τραγούδι, που κάποιος, κάπου, κάποτε, θα με φέρει στο νου σου. Ίσως έρθει μια στιγμή, όταν θα πνίγεσαι από απόγνωση κι απελπισία, εκ...

Τα έχω αγαπήσει τα σκοτάδια μου σου λέω!

Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου Υπάρχουν ξέρεις άνθρωποι, που τους βύθισαν σε βαθιά σκοτάδια, γεμάτα σιωπή και μοναξιά. Υπάρχουν άνθρωποι που τους φόρτωσαν στην πλάτη σταυρούς δυσανάλογους με το μέγεθός τους και κλήθηκαν ν' ανέβουν κακοτράχαλους Γολγοθάδες. Υπάρ...

Η κακοποιημένη γυναίκα θέλει κατανόηση, ασφάλεια και ενσυναίσθηση. Όχι κριτική.

Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου "Εγώ θα είχα φύγει απ' την πρώτη στιγμή!", "Εκείνη φταίει που το επέτρεψε να συμβαίνει!", "Εγώ δεν θα το ανεχόμουν"... κι άλλες πόσες "πέτρες" στα χέρια του κάθε "αναμάρτητου", έτοιμες να πέσουν με μανία σε τσαλακωμένα κορμιά και τ...

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, τα γόνατά μου θα λυγίζουν μ’ένα σου χαμόγελο!

Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου Πόσα χρόνια πέρασαν απ' το "μαζί" μας; Πόσα χρόνια πέρασαν που δεν είσαι η "καλημέρα" κι η "καληνύχτα" μου; Πόσα χρόνια πέρασαν απ' το "τέρμα" που δώσαμε και το βαφτίσαμε "κοινή συναινέση" για να ξεμπερδεύουμε από απόδοση ευθυνών, ...

All posts by: Γιοβανοπούλου Κική