Loading posts...
Γράφει ο Άγγελος Μοναχικός Κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί καθόταν και ζωγράφιζε στο χαρτί την μορφή του έρωτα. Έφτιαχνε ένα λουλούδι το χρωμάτιζε κόκκινο και του έλεγε εσύ θα είσαι ο έρωτας. Αλλά πάλι ένα λουλούδι μόνο του δίχως άλλο δίπλα πως θα μπορούσε να δη...
Continue reading
Γράφει η Αριάδνη Αρβανίτη Καπνίζει το ένατο τσιγάρο μέσα σε μια ώρα. Και να σκεφτείς ότι έχει πάνω από χρόνο να καπνίσει. Πάνω που έλεγε ότι είχε ξεκόψει με όλες τις κακές συνήθειες του παρελθόντος κάτι συμβαίνει και τη γυρίζει πίσω. Κάτι που παίρνει την μο...
Continue reading
Γράφει η Έλσα Νικολάου Δεκατρία χρόνια. Τόσα είναι. Τα μέτρησα κάνοντας το τελευταίο τσιγάρο μου. Δεκατρία χρόνια με παράλληλη πορεία. Με πρωινά που ξύπνησες στον καναπέ μου και φώναζες «Καφέ!». Με μεσημέρια που βρεθήκαμε για τον καφέ για να πούμε τα ...
Continue reading
Γράφει η Μαρία Χριστοδούλου Ένας λυγμός που καραδοκεί μα ποτέ δεν ξεσπάει, ένα κύμα που κτυπάει τα βράχια μα ποτέ δεν ξεχύνεται, ένα δάκρυ που θολώνει την ματιά μα ποτέ δεν κυλάει. Αυτό είχε μάθει στη ζωή του, αυτός ήταν ο τρόπος που ήξερε να ζει και να βι...
Continue reading
Γράφει η Ελένη Σάββα Κοιτάζω τη φωτογραφία, χαμογελάμε! Για κοίτα πόσο χαρούμενοι, πόσο ευτυχισμένοι δείχνουμε! Για μια στιγμή μου ξεφεύγει και 'μένα ένα χαμόγελο. Συνέρχομαι μετά από ένα λεπτό. Παίρνω πάλι την έκφραση που έχω όταν σκέφτομαι το πώς και το...
Continue reading
Τα χέρια σου στο σώμα μου Να με αγγίζεις… Τα χέρια σου στο σώμα μου να νιώθω. Να τρέχουν τ’ ακροδάχτυλά σου σε κάθε εκατοστό του κορμιού μου. Να νιώθω πάνω μου το χάδι σου, να γαληνεύεις την ψυχή μου και να πυρπολείς το σώμα μου με κάθε άγγιγμά σου. Κι ...
Continue reading
Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου   Να το πάλι το κόκκινο φανάρι μπροστά μου. Είναι απίστευτο! Ένα «ουφ», ένα «γαμώτο» και το πόδι ξανά στο φρένο! Δευτέρα πρωί. Το πρόγραμμα φορτικό και εγώ να τρέχω σαν την παλαβή μετρώντας ακόμα και τα δευτερόλεπτα. Δε...
Continue reading
Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου "Κι όμως τον έρωτα που ήθελες, τον είχα να σ'τον δώσω". Θυμάσαι; Μ'αυτόν τον στίχο του Καβάφη, προσπαθούσα να σε καθησυχάσω κάθε φορά που έβλεπα να σε τρομάζει αυτό που ζούσαμε. Κάθε φορά που σ' ένιωθα να απομακρύνεσαι και να...
Continue reading
Γράφει η Έφη Νερούτσου Όλα θέλουν τον χρόνο τους. Οι σχέσεις, οι κουβέντες, οι πράξεις, οι άνθρωποι και πόσο μάλλον τα "σ'αγαπώ". Δεν είμαι από αυτές που λένε πως δεν γίνεται να αγαπήσεις κάποιον μέσα σε δύο μήνες. Το αντίθετο θα έλεγα. Είμαι από αυτές...
Continue reading
Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου Υπάρχει πάντα μια στιγμή που κλειδώνεις. Κλείνεις ρολά και δεν μπορεί να μπει κανείς. Κλείνεις ακόμα και την πιο μικρή χαραμάδα. Δεν αφήνεις χώρο να περάσει κανείς και τίποτα. Είναι η στιγμή της παραδοχής και της αποδοχής. Είν...
Continue reading