O έρωτας στα χρόνια του internet

Γράφει η Αριάδνη Αρβανίτη.

Ζούμε σε μια εποχή που το διαδίκτυο έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας. Που ο μέσος έλληνας μπορεί να μην έχει λεφτά που λέει ο λόγος ούτε για αναπάντητη, αλλά το διαδίκτυο είναι κάτι που δεν μπορεί κανείς να του το στερήσει.  Δεν θα πω ψέματα και δεν θα κατακρίνω κανέναν. Άλλωστε κι εγώ τον άντρα μου χάρη στο διαδίκτυο τον γνώρισα. Και δεν εννοώ μέσω κάποιου σάϊτ γνωριμιών ούτε μέσω facebook, όπως πολλοί, ίσως, νομίζουν. Η γνωριμία μας έγινε με έναν πιο χαζό και ανούσιο τρόπο, μέσω ενός διαδικτυακού παιχνιδιού.

Εντάξει, θα μου πεις, τι τέλειο και τι ρομαντικό να βρίσκεις τον έρωτα και τον άνθρωπο της ζωής σου μέσα από το διαδίκτυο, να χαϊδεύεις το κορμί του μέσα από τα άψυχα πλήκτρα ενός υπολογιστή και να ξέρεις τόσα πολλά για εκείνον χωρίς ποτέ σας να έχετε έρθει σε οποιουδήποτε είδους διαπροσωπική επαφή. Στην πραγματικότητα, αν το καλοσκεφτείς, μόνο λέξεις ανταλλάζαμε, που τις στοιβάζαμε σε σειρά για να φαινόμαστε όσο πιο αρεστοί και επιθυμητοί μπορούσαμε ο ένας στον άλλον. Θα μου πεις, ο ρομαντισμός δεν χάνεται, ερωτεύεσαι απλώς τον άλλον μέσα από τα λόγια του, μέσα από τα κείμενα που σου στέλνει, ωστόσο, μέσα σε όλα αυτά ξεχνάς να σκεφτείς το αν όντως τα όσα σου αναφέρει είναι αληθινά και δικά του, αν κρύβει μέσα στα λεγόμενά του τη δική του αλήθεια ή πολλά μικρά ψέματα που σκοπό έχουν να σε εξαπατήσουν και να σε πληγώσουν, όχι μόνο ψυχικά αλλά και πολλές φορές σωματικά.

Και μετά έρχεται ο καιρός που αντί μόνο για μηνύματα στέλνετε και καμία φωτογραφία, έτσι, για να πάρει μορφή και να αποκτήσει επιτέλους πρόσωπο το άτομο που μόνο με το νου σου είχες φανταστεί. Εντούτοις, εκείνη την εποχή, δεν είχαμε το μυαλό και, ίσως, την πονηριά να στείλουμε ψεύτικες φωτογραφίες, που να μην ήταν δικές μας. Οπότε δεν είχες λόγο να αμφισβητήσεις και πολλά. Βλέπεις, την εποχή που γνώρισα εγώ τον διαδικτυακό μου έρωτα τα πράγματα στο διαδίκτυο ήταν πολύ πιο αθώα από ότι είναι σήμερα. Ή τουλάχιστον, για να είμαστε πιο ειλικρινείς, ακόμα κι αν δεν ήταν τόσο αθώα όσο νομίζαμε ουσιαστικά δεν γνωρίζαμε το μέγεθος και το πλήθος των κινδύνων που διατρέχαμε.

Ωστόσο, καλώς ή κακώς, οι εποχές αλλάζουν, το διαδίκτυο εκμηδενίζει τις αποστάσεις και ρίχνει τα τείχη που χωρίζουν τους ανθρώπους και δεν έχει σημασία αν κάποιος βρίσκεται 2 ή 20.000 χιλιόμετρα μακριά σου. Ουσιαστικά με το πάτημα ενός κουμπιού η απόσταση παύει πλέον να σε απασχολεί και να σε προβληματίζει. Μολαταύτα, το ίδιο κουμπί υψώνει άλλα τείχη, από αυτά που σε αλλοτριώνουν και σε αποξενώνουν, που σε κάνουν να βιώνεις την μοναξιά ανεξάρτητα από το πόσους διαδικτυακούς φίλους έχεις να σε περιστοιχίζουν.

Και δεν λέω, ο έρωτας είναι όμορφο να γεννιέται με όποιο τρόπο βρίσκει πρόσφορο όσο αδόκιμος και περίεργος κι αν είναι, αλλά η φύση των ανθρώπων δεν αλλάζει. Και η αθωότητα και η ειλικρίνεια, δυστυχώς, δεν υπάρχει πάντα γύρω μας. Κι αν με ρωτήσουν ποτέ τα παιδιά μου πως γνώρισα τον μπαμπά τους πάντα θα φοβάμαι να τους πω την αλήθεια. Γιατί αν εγώ ήμουν τυχερή και βρήκα χάρη στο διαδίκτυο τον άνθρωπό μου, δεν σημαίνει ότι θα ισχύει και με εκείνα το ίδιο. Κι αν ο έρωτας είναι από μόνος του κάτι το όμορφο και το ιδεατό καταλαβαίνεις τι τρομακτικές διαστάσεις παίρνει στα χρόνια του διαδικτύου που ζούμε.

LoveLetters