Τόλμα την επανεκκίνηση, κι ας μην μείνει τίποτα όρθιο.

Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου

Ξέρετε, μερικές φορές για αυτά που μας συμβαίνουν φταίμε και μείς οι ίδιοι. Ο εαυτός μας είναι κάτι που μόνο εμείς ξέρουμε να χειριστούμε, μόνο εμείς γνωρίζουμε κάθε σπιθαμή του και μόνο εμείς ευθυνόμαστε για ότι του συμβεί. Είναι σαν τα νεογέννητα μωρά που τα φασκιώνουμε μόλις γεννηθούν για να μην κρυώσουν από τον παγωμένο κόσμο στον οποίο βγήκαν. Το κάνουμε για να τα προστατεύσουμε και να τους δώσουμε χρόνο να προσαρμοστούν στις καινούργιες συνθήκες.

Εσύ; Έδωσες χρόνο στον εαυτό σου μετά από κάθε αναποδιά να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα; Ένας χωρισμός, μια προδομένη φιλία, μια οικογενειακή σχέση που μας πλήγωσε, μια αρρώστια ή μια απώλεια μπορούν να φέρουν τα πάνω κάτω στην ζωή μας. Όμως η λύση δεν είναι να κλαίμε την μοίρα μας και να πέσουμε σε φάρμακα, σε μοναξιές, σε κακίες, καταθλίψεις και συναισθήματα μίσους.

Τις περισσότερες φορές αυτό που επιβάλλεται να κάνουμε, είναι αυτό που φοβόμαστε περισσότερο από όλα. Μια επανεκκίνηση στον σκληρό δίσκο της προσωπικότητας, του χαρακτήρα και των ανθρώπων μας. Ναι, αυτό χρειαζόμαστε. Μία απόφαση να τα αλλάξουμε όλα με τέτοιον τρόπο ώστε να μπορέσουμε να αντέξουμε και να θεραπεύσουμε τις πληγές μας.

Ακούω πολλούς ανθρώπους γύρω μου να υποστηρίζουν ότι οι δυσκολίες που συναντούν στην ζωή τους, τους βοήθησαν να δουν τα πράγματα αλλιώς. Να χαρούν την μέρα που ξημερώνει, να εκτιμήσουν τους αληθινούς αγαπημένους τους και να απομακρύνουν τους «δήθεν» και τους «κριτικούς» της ζωής τους. Και ξέρετε, δεν φοβήθηκαν να το κάνουν αυτό, ακόμα και αν χρειάστηκε να απομακρύνουν από την ζωή τους την μάνα ή τον πατέρα τους.

Λοιπόν, τι λέτε; Να την κάνουμε και μείς αυτήν την επανεκκίνηση; Την χρειαζόμαστε όλοι. Ένα κουμπί είναι. Το πατάς και από κει και μετά όλα γίνονται μόνα τους. Αυτόματα μπαίνουν στην πρώτη γραμμή αυτοί που αξίζουν, στον κάδο ανακύκλωσης αυτοί που μαυρίζουν την οθόνη μας και διαγράφονται οριστικά τα σκουπίδια της ψυχής μας. Στο τέλος αυτής της διαδικασίας, μια λευκή σελίδα ανοίγεται μπροστά μας με τα χέρια γεμάτα καινούργιους μαρκαδόρους με φωτεινά χρώματα και ένα χαμόγελο στο πρόσωπο έτοιμο να ζωγραφίσει τις πιο όμορφες εικόνες.

Προσπαθήστε το και σεις. Ακόμα και αν χρειαστεί να μην μείνει τίποτα όρθιο στο τέλος. Το αξίζετε και το χρειάζεστε!