Γράφει η Κατερίνα Μιχελάκη
“Εγώ γιορτάζω πάντα όταν πονάω”, έλεγε ο αξεπέραστος Δημήτρης Μητροπάνος. Αυτό σιγοτραγουδάω εγώ, όταν έρχονται τα σκούρα. Και ναι, μπορεί να σου φανεί παράξενο, αλλά το γιορτάζω! Έμαθα χρόνια να πορεύομαι σε μπόρες χωρίς προστασία, να νοτίζει την καρδιά μου το κρύο και το αγιάζι, αλλά παράλληλα να μην χάνεται η ζεστασιά απ’ την ψυχή μου.
Κι αν για ένα πράγμα είμαι σίγουρη, είναι πως όλα εκείνα τα δύσκολα προσθέτουν στην προίκα της ύπαρξης μου μόνο δύναμη, πως αν και κοντή υψώνω ακόμα δέκα πόντους από την περηφάνια μου και ποτέ δεν τα παρατάω. Δεν σκύβω το κεφάλι μόνο για να δέσω τα παπούτσια μου και έχω τη δύναμη να αντιμετωπίζω στα μάτια όλη την βρωμιά, που έλαχε να συναντήσω στη ζωή μου.
Ναι, αγαπώ τον εαυτό μου, ιδιαίτερα γιατί δεν τον άφησα να ταυτιστεί με εκείνα τα τέρατα, γιατί δεν έγινα όμοια, αλλά κατάφερα να τα αποτινάξω από πάνω μου. Ναι, το γιορτάζω, γιορτάζω κάθε φορά που τα δάκρυα κυλούν ποτάμι, γιατί ξεπλένουν την ψυχή μου από τις ακαθαρσίες, γιατί γίνομαι πιο σοφή από την κάθε κατάσταση, γιατί χειρίζομαι τις φουρτούνες κάνοντας τες εφόδιο στην φαρέτρα της ζωής.
Λυπάμαι που θα το πω, αλλά δεν έχω ανάγκη καμία ψευτοστήριξη, που μπορεί να αποτυπώνει τον οποιοδήποτε ψευτοοίκτο στο βλέμμα, γιατί πλέον τον αναγνωρίζω. Έμαθα μόνη μου να με αγκαλιάζω, να με φροντίζω και να με αγαπώ και αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Να μην στηρίζομαι σε κανένα και σε τίποτα, να μη ζητιανεύω την αποδοχή κανενός, να μην με νοιάζουν απόψεις και θέματα που δεν με αγγίζουν, που ανήκουν έξω από το μικρόκοσμό μου.
Γιατί στο δικό μου μικρό, πολύτιμο και μοναδικό μου σύμπαν, χωράνε μόνο οι δικοί μου άνθρωποι, εκείνοι που οι καρδιά και η ψυχή μου επέλεξε να κρατήσει. Εκείνους που με αποδέχονται όπως είμαι και όχι όπως θα ήθελαν να είμαι, εκείνοι που ξέρουν ότι δεν είμαι αρκετά ψηλή, αλλά το ανάστημα μου μπορεί να ορθώνεται ενάντια σε όλα τα σκατά, που περιβάλλουν και μολύνουν τον κόσμο.
Γι’ αυτό λοιπόν μην σου περάσει ποτέ από το μυαλό, ότι η γνώμη σου με αφορά ή ότι θα ορίσει αυτό που πραγματικά είμαι. Κι αν για σένα φίλε μου, κάπου εκεί ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι παράπεσε ο εαυτός σου πάλι σήμερα, αν ένιωσες βαθιά τον πόνο εκεί χαμηλά στα ιδεατά υπόγεια σου, μη μασάς.
Σφίξε τα δόντια και ανασήκωσε το βλέμμα σου ελάχιστα, ίσα να δεις τον ουρανό. Και αν είναι γκρίζος και μουντός, ψιθύρισέ του σιγανά “αύριο ξέρω πως θα είσαι διαφορετικός”. Γιατί να θυμάσαι πως καμιά μπόρα δεν δύναται να κρατήσει για πάντα. Γιατί το φως έχει την δύναμη και πάντα νικάει το σκοτάδι.
