Στα παιδιά, την αγάπη, να την μιλάς με πράξεις.

Γράφει η Περσεφόνη Χρυσαφίδου

Τα παιδιά δε θα θυμούνται τα λόγια μας, μα μόνο πώς τα κάναμε να νιώσουν

Φλυαρία. Αυτό κάνουμε οι περισσότεροι νέοι γονείς. Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να φλυαρεί, να λέει λόγια, να χάνεται σε νοήματα και να προσπαθεί να εξηγήσει συναισθήματα και καταστάσεις στα παιδιά, τα οποία μένουν να μπερδεύονται. Πόσες φορές έχουμε ξεστομίσει τη φράση ῾῾μα στο είπα χίλιες φορές!᾽᾽ στα παιδιά μας και συνεχίζουμε κάθε τόσο να απορούμε που δεν καταλαβαίνουν αυτό που τους λέμε. Διακίως θα πω τώρα πια, αφού τα παιδιά έχουν την οξύνοια να σκεφτούν και να καταλάβουν πότε τα λόγια μας βρίσκονται σε αρμονία με τις πράξεις μας και πότε αυτές μας οι πράξεις δημιουργούν ασφαλή όρια στην ψυχική ευαισθησία.

Το σίγουρο είναι πως τα παιδιά δε θα θυμούνται τα λόγια μας, αν αυτά δεν επιβεβαιώνονται από πράξεις αγάπης, κατανόησησς και αλληλοσεβασμού. Οι γονείς είμαστε οι μυητές των μικρών αυτών πλασμάτων στην αληθινή ζωή και τα ισχυρότερα πρότυπά τους. Τα λόγια, οι κουβέντες αγάπης και οι μακροσκελείς δηλώσεις πολλές φορές μπερδεύουν τα παιδιά και τότε μπορεί να έχουν αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που περιμένουμε, με τα παιδιά να δείχνουν μια ψεύτικη συγκατάβαση σε όσα ακούν και γυρίζοντας στην πραγματικότητα την πλάτη τους προς εμάς.

Γι᾽αυτό να θυμόμαστε πως τα παιδιά, αυτό που σίγουρα θα κρατήσουν, είναι εκείνα που τα κάναμε να νιώσουν. Τα παιδιά θα θυμούνται τον τρόπο που λειτουργούσαμε μέσα στο σπίτι, τη διάθεση με την οποία χρωματίζαμε τις μέρες τους, τη σχέση που καλλιεργούσαμε παίζοντας μαζί τους στα πατώματα και την αγάπη με την οποία μπολιάζαμε το σπιτικό μας στα δύσκολα. Τα παιδιά θα θυμούνται τις αγκαλιές που ανταλλάσαμε με τον πατέρα τους τα πρωινά, την ευγένεια με την οποία αντιμετωπίζαμε του ξένους ανθρώπους, τον σεβασμό που δείχναμε στον κάθε επαγγελματία εκεί έξω, από τον πιο μικρό μέχρι τον πιο μεγάλο.

Κανένας λόγος μας δε θα τα πείσει για τη φιλοσοφία ζωής που θα ήταν καλό να ακολουθήσει, αν, πρωτίστως, εμείς οι ίδιοι δεν μυούμε τους εαυτούς μας σε αυτήν. Έτσι, τα παιδιά θα θυμούνται την αθόρυβη παρουσία μας κάθε φορά που συναντούσαν τα δύσκολα, την εμπιστοσύνη στα μάτια μας κάθε φορά που ήθελα να επαναστατήσουν και την ανιδιοτελή αγάπη που εισέπρατταν ακόμη κι όταν μας φώναζαν πως είμαστε οι χειρότεροι γονείς στον κόσμο. Κανενά παιδί δε θα φτάσει ψηλά, με όσα ενθαρρυντικά λόγια κι αν το περιβάλλουμε, αν η συμπεριφορά μας το απαξιώνει και το μηδενίζει.

Τα παιδιά δε θα θυμούνται πόσες φορές δήλωσες πόσο σημαντικά είναι εκείνα για εσένα, αλλά δε θα σου συγχωρήσουν ποτέ την εγωιστική συμπεριφορά σου και θα πληγώνονται ανεπανόρθωτα κάθε φορά που εξισώνεις τη μικρή τους ηλικία με την αντίληψη τους. Εκείνο που εμείς οι γονείς πρέπει να καταλάβουμε είναι πως ο ρόλος μας δε θα έπρεπε να τελειώνει στις συζητήσεις με το παιδί. Οι συζητήσεις, αναγκαίες και απαραίτητες για να κατανοήσουμε ο ένας τις ανάγκες του άλλου, πρέπει να συνοδεύουν τις πράξεις μας και, τελικά, οι πράξεις μας θα είναι εκείνες που θα επισφραγίζουν όλα όσα ορκιζόμαστε με τα λόγια πως είμαστε ως γονείς.

Ο δικός σου γιος, οι δικές μου κόρες, τα δικά μας παιδιά, μπορεί αύριο να ξέχάσουν πώς λέγεται εκείνο που νιώθουμε όταν αγαπάμε ή όταν φοβόμαστε, αλλά θα θυμούνται για πάντα την ηρεμία με την οποία λύνονταν οι διαφορές στο σπίτι, το πόσο ενδιαφέρονταν τα μέλη της οικογένειας να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον, την οικειότητα που τους δημιουργούσαν τα Σαββατιάτικα βράδια στο σαλόνι, τα όνειρα που έκαναν σ᾽ένα σπίτι με γελαστούς ανθρώπους και την πίστη που πήραν απο τους γονείς τους, ώστε να τη διοχετεύσουν στο προσωπικό τους μέλλον. Τα μικρά μας παιδιά μεγαλώνοντας θα γίνουν οι μεγαλύτεροί μας μιμητές, γι᾽αυτό οφείλουμε, σα μικροί θεοί που κρατούν στα χέρια τους τον κόσμο ολόκληρο, να λειτουργούμε πάντα με το χέρι στην καρδιά, αλλά να ζυγίζουμε τις πράξεις μια και δυο φορές μπροστά στο δικό τους μέλλον που ζωγραφίζουμε με δικά μας πινέλα και χρώματα.

Γιατί δεν υπάρχει αγκαλιά που να μη δηλώνει αγάπη, δεν υπάρχει φιλί που να μη δηλώνει λατρεία, δεν υπάρχει χάδι που να μην εγγυάται ασφάλεια, δεν υπάρχει σιωπή που να μην υποδηλώνει ακρόαση και στήριξη.

Μερικές φορές, αντί να μιλάς, μείνε και γίνε πράξη. Γίνε αγάπη και μυρωδιά. Αρκεί.