Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου
Για ποια κατάλληλη στιγμή μου μιλάς; Ποια κατάλληλη στιγμή περιμένεις για να κάνεις πράξη όσα θέλεις, για να βάλεις φτερά στα όνειρά σου, για να δώσεις πνοή σ’ όσα ποθείς;
Είναι ωραίο να προγραμματίζεις, να βάζεις προτεραιότητες. Είναι ωραίο να βάζεις σε μια σειρά στο μυαλό σου όσα θέλεις να κάνεις, όλα τα όνειρα που θέλεις να πραγματοποιήσεις. Είναι ωραίο, αλλά πόσο συχνά γίνεται να πάνε όλα όπως περιμένεις; Πόσο εύκολο είναι να μην πάει τίποτα στραβά;
Πόσες φορές δεν τα έχουμε βάλει με το Θεό, τη μοίρα, τη μαύρη μας την τύχη, για όλες τις αναποδιές που εμφανίστηκαν ξαφνικά και χάλασαν τα σχέδιά μας;
Πόσες φορές δεν έχουμε αναθεματίσει όσους ανέμους στα ξαφνικά γκρέμισαν σχέδια και προγράμματα; Πόσες φορές η κατάλληλη στιγμή που περιμέναμε, δεν χάλασε τελευταία στιγμή από αστάθμητους κι απρόσμενους παράγοντες;
Για ποια κατάλληλη στιγμή μου μιλάς; Ποια στιγμή είναι πιο κατάλληλη, απ’ τη στιγμή που τα “θέλω” σου χτυπάνε κόκκινο; Ποια στιγμή είναι πιο κατάλληλη, απ’ τη στιγμή που η ψυχή σου ουρλιάζει γι’ αυτά που ποθείς; Ποια στιγμή είναι πιο κατάλληλη, απ’ το τώρα;
Όλες οι αναβολές και τα “αργότερα”, δεν μας φέρνουν πιο κοντά στην “κατάλληλη” στιγμή. Όλες οι καθυστερήσεις που γεννάει η αναμονή της “κατάλληλης” στιγμής, δεν αυξάνουν τις πιθανότητες, αλλά μειώνουν την επιθυμία.
Για ποια κατάλληλη στιγμή μου μιλάς; Την κατάλληλη στιγμή δεν την περιμένεις, την φτιάχνεις.