Γράφει η Νάνσυ Δημητρακοπούλου
Άλλη μια νύχτα χώρια σου, να ξαπλώνω στο κρεβάτι μου μονάχη και στο μαξιλάρι να μυρίζει ακόμα το άρωμα σου. Εκείνο το μεθυστικό σου άρωμα που με ταξίδευε σε άλλους κόσμους. Πώς θα περάσει κι αυτό το βράδυ μακριά σου; Πώς θα καταφέρει το μυαλό να αδειάσει από τη σκέψη σου;
Άτιμο πράγμα η μοναξιά. Με το που πλησιάζει η ώρα του ύπνου ως δια μαγείας ξεπηδούν από το μυαλό ένα σωρό σκέψεις και συναισθήματα που τα είχες ξεχάσει κι άντε να βρεις τη δύναμη και το κουράγιο μετά να κλείσεις μάτι. Κι αν τα καταφέρεις είσαι από τους τυχερούς.
Το μυαλό σου πηγαίνει κατευθείαν σε εκείνον. Σε αυτόν που σου σημάδεψε τη ζωή. Στον άνθρωπο που βρήκε τον τρόπο να μπει μες στην καρδιά σου, τόσο βαθιά, που δεν μπορεί κανείς και τίποτα να τον ξεριζώσει από εκεί. Σε αυτόν τον ένα και μοναδικό που σου άλλαξε τη ζωή.
Περνάνε μπροστά από τα μάτια σου όλες οι στιγμές που ζήσατε μαζί, όλες οι χαρές και οι λύπες, αναμνήσεις μιας ζωής. Μιας ζωής παραμυθένιας στο πλάι εκείνου που αγάπησες με όλη τη δύναμη της ψυχής σου. Και τώρα πια αυτός δεν είναι εδώ. Έφυγε, για πάντα.
Ίσως είναι καλύτερα έτσι. Ίσως να ήταν της μοίρας γραφτό να χαθείς για πάντα από κοντά μου. Ποιος ξέρει; Ξημέρωσε πάλι και η σκέψη σου είναι ακόμα εδώ, μονάχα εσύ λείπεις αγάπη μου. Μονάχα εσύ. Όπου κι αν είσαι άγγελε μου να προσέχεις και να θυμάσαι ότι ποτέ δεν έπαψα να σε αγαπώ.
Other Articles
