Οι φίλοι δεν είναι στα λόγια, αλλά στις πράξεις..
Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.
Πες μου λοιπόν φίλη, πότε ήταν η τελευταία φορά που σήκωσες το τηλέφωνο να μάθεις τα νέα μου;
Πες μου πότε διαισθάνθηκες ότι δεν ήμουνα καλά και μου τηλεφώνησες για να δεις τι τρέχει, τι έχω, πώς τα βγάζω πέρα;
Ν’ακούσεις την φωνή μου πότε πήρες;
Θα σε πάρω εγώ είπες και από τότε περιμένω.
Αλλά κουράστηκα να περιμένω.
Ήθελα να νιώθεις αυτό που νιώθω κι εγώ, όχι απόλυτα στον ίδιο βαθμό, αλλά σε κάποιο εφάμιλλο.
Πες κάτι άξιο να δικαιολογήσει την απουσία σου.
Πες δεν μπόρεσα, δεν μπορώ, πες δεν θέλω κι εγώ θα το καταλάβω.
Όπως καταλάβαινα τόσα χρόνια την απουσία, την έλλειψη.
Γιατί μου έλειπες κι ας μην στο είπα κι ας μην το ήξερες.
Μου έλειπαν τα γέλια μας, μου έλειπαν οι στιγμές που μοιραζόμασταν τα πάντα.
Τώρα δεν μου λείπει τίποτα, γιατί κουράστηκα να περιμένω, γιατί έμαθα να ζω και χωρίς εσένα, γιατί κατάλαβα ότι δεν σου λείπω καθόλου, γιατί αν σου έλειπα θα ερχόσουν να με δεις.
Γιατί οι μονόπλευρες σχέσεις ρε φίλη, έχουν πάντα ημερομηνία λήξης.
Γιατί οι σχέσεις δεν αποδίδουν στα λόγια, αλλά στις πράξεις.
Δεν περιμένω πια, αλλά αν πάλι με χρειαστείς πραγματικά, εγώ δίπλα σου θά’μαι.