Στην υγειά μας σου λέω.. σ’όσους ακόμα θυμούνται!

Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου

Το ημερολόγιο από την ώρα που ξύπνησα,δείχνει 26 Οκτωβρίου. Πρέπει να γιορτάσω, σκέφτηκα.
Πρέπει να ανταποδίδω ευχές και χαμόγελα. Σήμερα θα πρέπει να είμαι χαρούμενη.
Περνούσαν οι ώρες κι εγώ ένιωθα όλο και πιο εξαντλημένη από αυτή την επιτακτική χαρά.
Κέφι με το ζόρι και γιορτή με το στανιό. Φτάνει τόσο.
Επιτέλους, τελείωσε κι αυτή η μέρα. Νύχτωσε, η πόλη σχεδόν κοιμάται, τα τηλέφωνα σίγασαν κι εγώ μπορώ να βγάλω τώρα τη μάσκα και να ανασάνω. Επιτέλους ησυχία. Επιτέλους εγώ. Αν κι απόψε έχει ψύχρα, δεν αλλάζω συνήθειες.
Κάθομαι στη βεράντα, μ’ ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και τσιγάρα. Πολλά τσιγάρα. Αν περιμένω μήνυμά σου;
Ασφαλώς κι όχι. Δεν περιμένω κανένα τυπικό μήνυμά σου και δεν στενοχωριέμαι. Άλλωστε, μια μέρα όπως τόσες και τόσες είναι. Μια μέρα όπως τόσες και τόσες που σε περιμένω και δεν έρχεσαι. Μια ακόμα μέρα που μου λείπεις. Μου λείπεις κι απόψε, όπως μου έλειπες κι εκείνο το βράδυ…
Το πρώτο βράδυ μετά το αντίο. Μου λείπεις με την ίδια ένταση και τον ίδιο πόνο.
Από τότε, έχουν αλλάξει τα πάντα,εκτός όμως από αυτό. Η απουσία σου είναι πάντα παρούσα. Είναι εδώ για να μου υπενθυμίζει όσα μαζί σου έζησα και δε θα ξαναζήσω.
Είναι εδώ για να μου υπενθυμίζει πως χωρίς εσένα, οι γιορτές δεν είναι γιορτές…
Κι ο έρωτας δεν είναι έρωτας. Κι αφού έπρεπε σήμερα να γιορτάσω, ε ας γιορτάσω!
Στην υγειά μας, λοιπόν. Στην υγειά όσων ακόμα θυμούνται….